Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Mysiak po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. M. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego w sprawie z Jego skargi na pismo Dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy z dnia [...] r., Nr [...] w przedmiocie skierowania na kursy i ich sfinansowania postanawia: oddala wniosek o przyznanie prawa pomocy.
A. M. wystąpił ze skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na pismo Dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy z dnia [...] r., Nr [...], o odmownym rozpatrzeniu wniosku skarżącego z dnia [...]r. w sprawie sfinansowania kosztów kursów: [...]
W piśmie tym organ poinformował zainteresowanego, że Powiatowy Urząd Pracy może w ramach posiadanych środków skierować bezrobotnego na szkolenie, jeżeli wnioskujący uzasadni celowość szkolenia. Dodatkowo organ podał, iż aktualnie przyjmuje do realizacji wnioski o szkolenie indywidualne, z których wynika, że wysoce prawdopodobne jest uzyskanie zatrudnienia po skończeniu danego kursu. Biorąc powyższe, organ podał, że wniosek A. M. rozpatrzył odmownie.
Jednocześnie ze skargą, A. M. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 243 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w jego toku.
Dla potrzeb rozpatrzenia niniejszego wniosku A. M. konieczne jest odwołanie się do treści art. 247 P.p.s.a., który stanowi, że prawo pomocy nie przysługuje w razie oczywistej bezzasadności skargi. W powołanym przepisie mowa jest o sytuacji, gdy bez głębszej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy, a także bez najmniejszych wątpliwości, brak jest szans na uwzględnienie skargi (por. postanowienie NSA z dnia 28 lutego 2012 r., sygn. akt II FZ 66/11, opubl. w Lex nr 783841). Przykładem bezzasadności skargi jest sytuacja, gdy wnioski wysnute przez stronę są rażąco sprzeczne z zasadami logiki (bezzasadność natury faktycznej). Chodzi także o sytuacje, gdy przepisy prawa w sposób jasny i jednoznaczny sprzeciwiają się uwzględnieniu żądania skargi (bezzasadność natury prawnej), np. nieuzupełnienie braków formalnych skargi; skarga na decyzję wydaną przez organ pierwszej instancji (patrz B. Dauter. Metodyka pracy sędziego sądu administracyjnego. Wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2012, s. 742-743).
Oczywista bezzasadność skargi powinna być rozumiana jako oczywista niedopuszczalność. W praktyce przyjmuje się, że potrzeba zastosowania art. 247 P.p.s.a. będzie zachodziła przede wszystkim w sytuacjach, gdy skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 P.p.s.a. (por. postanowienie NSA z dnia
17 września 2010 r., sygn. akt I OZ 663/10, opubl. w Lex nr 741910). Przepis art. 247 P.p.s.a. wprowadza samodzielną, negatywną przesłankę przyznania stronie prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Prawo to nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi, co oznacza, ze nawet gdyby sytuacja materialna strony uzasadniała, w świetle przesłanek wynikających z art. 246 P.p.s.a., przyznanie stronie prawa pomocy, to stwierdzenie przez sąd, iż w danej sprawie mamy do czynienia z oczywistą bezzasadnością skargi, powoduje odmowę przyznania prawa pomocy (por. postanowienie NSA z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II FZ 906/12, Lex nr 1240522).