Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Mysiak po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. W. na czynność Ośrodka Pomocy Społecznej w S. w przedmiocie braku wypłaty świadczeń rodzinnych i alimentacyjnych postanawia: umorzyć postępowanie sądowoadministracyjne.
Pismem z dnia [...] r. B. W. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na czynność Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w przedmiocie braku wypłaty świadczeń rodzinnych i alimentacyjnych przyznanych decyzjami Kierownika GOPS nr [...] z dnia [...] r., [...] z dnia [...] r., [...] z dnia [...] r., [...] z dnia [...] r., [...] z dnia [...] r. na dzieci I. Z. , W. Z. , J.Z. , N. Z. , M. W. i F. W..
W piśmie z dnia 30 października 2017 r. B. W. złożyła oświadczenie, iż wycofuje skargę z dnia [...] r.
W odpowiedzi na skargę, organ z uwagi na cofnięcie skargi przez skarżącą wniósł o umorzenie postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
Stosownie do art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. Stosownie do treści art. 161 § 1 pkt 1 i § 2 P.p.s.a., jeżeli strona skarżąca skutecznie cofnęła skargę, sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania i orzeczenie to może zapaść na posiedzeniu niejawnym.
W rozpatrywanej sprawie B. W. pismem z dnia 30 października
2017 r. oświadczyła, że cofa skargę złożoną w piśmie z dnia [...] r.
W ocenie Sądu, dokonana przez stronę skarżącą czynność procesowa nie budzi wątpliwości i brak jest podstaw do uznania tego cofnięcia za niedopuszczalne. Wobec tego cofnięcie skargi jest dla Sądu wiążące.
Uznając cofnięcie skargi za dopuszczalne należało zatem umorzyć postępowanie sądowe na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 i § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym, o czym Sąd postanowił jak w sentencji.