Sprawa ze skargi na postanowienie Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w przedmiocie udzielenia odroczenia zasadniczej służby wojskowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Ewa Wojtyna po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2007r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. J. (I) na postanowienie Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego z dnia [...] czerwca 2007r. Nr [...] w przedmiocie udzielenia odroczenia zasadniczej służby wojskowej - postanawia - odrzucić skargę.

Uzasadnienie

W dniu 23 sierpnia 2007r. wpłynęła do Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego, skierowana do tutejszego Sądu, skarga na postanowienie tego organu z dnia [...] czerwca 2007r. Nr [...], stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Wojskowego Komendanta Uzupełnień z dnia [...] maja 2007r. Nr [...], w której odmówiono W. J. (II) odroczenia zasadniczej służby wojskowej.

Ponieważ postępowanie administracyjne toczące się przed wskazanymi organami dotyczyło praw W. J. (II) a skarga została podpisana przez jego ojca W. J. (I), w dniu 21 września 2007r. W. J. (I) wezwany został do złożenia pełnomocnictwa procesowego do działania w imieniu syna - w terminie 7 dni, pod rygorem nieuznania za takiego pełnomocnika.

W dniu 4 października 2007r. W. J. (I) nadesłał do tut. Sądu pismo, w którym oświadczył, iż " wycofuje wszelkie roszczenia w stosunku do Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego" i prosi o " uznanie sprawy za niebyłą".

W zaistniałej sytuacji, Sąd wezwał W. J. (II) do podpisania przedmiotowej skarg w terminie 7 dni, pod rygorem jej odrzucenia. Przesyłka powyższa została dwukrotnie awizowana wobec nieobecności adresata w miejscu zamieszkania.

Wskazane wezwanie pozostało bez odpowiedzi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwana dalej P.p.s.a. przewiduje, iż wszczęcie postępowania sądowoadministracyjnego oparte jest na zasadzie skargowości. Inicjatywa w tym zakresie należy do podmiotu legitymowanego w rozumieniu art. 50 P.p.s.a., który stanowi, iż uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym.

Z kolei zgodnie z § 2 cytowanego przepisu uprawnionym do wniesienia skargi jest również inny podmiot, któremu ustawy przyznają takie prawo.

Kryterium "interesu prawnego", na którym oparta jest ta legitymacja, ma charakter materialnoprawny i wymaga stwierdzenia związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków wnoszącego skargę a zaskarżonym aktem lub czynnością organu administracji. Innymi słowy, interes prawny podmiotu wnoszącego skargę do sądu przejawia się w tym, że działa on bezpośrednio we własnym imieniu i ma roszczenie o przyznanie uprawnienia lub zwolnienie z nałożonego obowiązku - tak: wyrok NSA z 3 czerwca 1996 r., II SA 74/96 (ONSA 1997, nr 2, poz. 89).

W związku z faktem, iż skarga w niniejszej sprawie została podpisana przez W. J. (I), który nie przesłał pełnomocnictwa do działania w imieniu syna - W. J. (II), a ten ostatni nie podpisał własnoręcznie przedmiotowej skargi, Sąd przyjął, iż została ona wniesiona przez W. J. (I)

Uwzględniając powyższe Sąd stwierdza, iż skargę tę należy odrzucić jako pochodzącą od podmiotu, któremu a limine nie może przysługiwać legitymacja skargowa w niniejszej sprawie. Postępowanie administracyjne, jakie toczyło się tak przed organem I , jak i II instancji, dotyczyło bowiem tylko i wyłącznie interesu prawnego W. J. (II) i tylko on mógł podnieść co do niego i co do zapadłych w jego ramach rozstrzygnięć zarzuty w skardze do tut. Sądu.

Dlatego też orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw.

z art. 50 P.p.s.a.

Na marginesie Sąd zauważa, że mając na uwadze zalegające w aktach sprawy zwrotne potwierdzenia odbioru zaskarżonego postanowienia należałoby uznać, że skarga niniejsza jest spóźniona. Treść owego potwierdzenia odbioru budzi jednakże pewne wątpliwości (wobec niejednoznaczności wynikającej z niego daty doręczenia wskazanej korespondencji), ale wobec stwierdzenia braku legitymacji procesowej Sąd nie badał tej okoliczności. Również z tego ostatniego powodu (wniesienie skargi przez nieuprawniony podmiot), Sąd nie mógł umorzyć postępowania w związku z cofnięciem tej skargi.

Strona 1/1