Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie Agata Kosowska-Dudzik po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2015 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku J. L. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie z jego skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy kategorii B - postanawia - odmówić przyznania wnioskodawcy prawa pomocy.
J. L. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy kategorii B. Wezwany do uiszczenia wpisu od tej skargi w wysokości 200 zł, wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych. Zaznaczył, że mieszka sam (w mieszkaniu o powierzchni 37,40 m.kw.), bowiem od półtora roku pozostaje z żoną w separacji. Nie posiada żadnego majątku, zaś jedynym jego dochodem jest wynagrodzenie za pracę w kwocie 1640 zł brutto. Miesięczne opłaty strony to: za mieszkanie - 320 zł, prąd - 103 zł oraz gaz - 58 zł. Wnioskodawca podał, że do końca kwietnia obowiązany jest do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w wysokości 301 zł. Ponadto, musi także zapłacić kwotę 840 zł tytułem kosztów postępowania karnego.
Żądanie J. L. nie podlega uwzględnieniu. Wymieniony nie wykazał bowiem, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny, co stanowi przesłankę przyznania częściowego prawa pomocy, o które strona się ubiega, wymienioną w art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.". Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że to na wnioskodawcy spoczywa ciężar dowodu co do wymienionej wyżej przesłanki. Potwierdzeniem powyższego jest brzmienie art. 252 § 1 P.p.s.a., zgodnie z którym, wniosek o przyznanie prawa pomocy winien zawierać oświadczenie strony obejmujące dokładne dane o stanie rodzinnym, majątkowym i dochodach. Z powyższym pozostaje w związku także treść art. 199 P.p.s.a., wedle którego to strony postępowania ponoszą wszelkie związane z udziałem w nim koszty.
Przedstawiona tymczasem przez skarżącego sytuacja nie wskazuje na potrzebę udzielenia mu wsparcia ze środków publicznych, których ilość z natury rzeczy jest ograniczona. Prawo pomocy to instytucja przeznaczona przez ustawodawcę dla osób ubogich tj. takich, które przez całkowity brak dochodu bądź też uzyskiwanie go w minimalnej wysokości nie mogłyby samodzielnie zapewnić sobie dostępu do sądu. Skarżącego do takiej grupy nie można zaś zaliczyć, bowiem ma on zaspokojone potrzeby mieszkaniowe, osiąga stały dochód i nie ma na swoim utrzymaniu jakichkolwiek osób, dlatego wszystkie dostępne środki może przeznaczyć tylko na siebie. Porównanie podanych przez wnioskodawcę comiesięcznych wydatków - ok. 500 zł (na utrzymanie mieszkania) z kwotą uzyskiwanego przez niego wynagrodzenia za pracę pozwala przyjąć, że wymieniony jest w stanie ponieść koszty sądowe w niniejszej sprawie, których aktualna wysokość to 200 zł. Powyższej konkluzji nie może zmienić wskazana przez stronę okoliczność w postaci konieczności zapłaty kosztów postępowania karnego (tzn. kosztów zastępstwa adwokackiego w tym postępowaniu). Trudno bowiem znaleźć powody, dla których wydatkowi temu możnaby przyznać pierwszeństwo przed kosztami sądowymi w niniejszej sprawie.
Dlatego też mając na uwadze, że skarżący nie przedstawił żadnych szczególnych powodów uzasadniających uczynienie w jego przypadku wyjątku od przedstawionej wyżej zasady z art. 199 P.p.s.a. uznano, że brak jest podstaw do przyznania mu żądanego prawa pomocy. Z pobieranego wynagrodzenia za pracę strona jest bowiem w stanie zarówno zaspokoić swoje potrzeby związane z tzw. koniecznym utrzymaniem w rozumieniu powołanego wyżej art. 246 § 1 pkt 2, jak też sfinansować swój udział w zainicjowanym jej skargą postępowaniu.
O odmowie zwolnienia wnioskodawcy od kosztów sądowych orzeczono na podstawie art. 258 § 1, § 2 pkt 7 w zw. z art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.
Na marginesie zaznaczyć należy, że w przypadku uwzględnienia skargi, skarżącemu należy się od organu zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw (art. 200 P.p.s.a.).