Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: SWSA Magdalena Józefczyk po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] września 2009 r., Nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości spowodowanego wybudowaniem kanalizacji sanitarnej - postanawia - umorzyć postępowanie sądowoadministracyjne.
Decyzją z dnia [...] września 2009 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] uchyliło decyzję Burmistrz Miasta L.
z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...] i umorzyło postępowanie pierwszoinstancyjne. Tą ostatnią decyzją Burmistrz Miasta L. ustalił dla S. B. i J. B., właścicieli działki nr ewid. 5490 o pow. 0,0906 ha (KW Nr [...]) położonej w L., opłatę adiacencką z tytułu wzrostu wartości nieruchomości spowodowanego wybudowaniem urządzeń infrastruktury technicznej tj. kanalizacji sanitarnej w wysokości 1 029,22 zł, płatną na konto Urzędu Miasta L. w terminie 14 dni od dnia kiedy decyzja stanie się ostateczna.
Skargą z dnia 18 listopada 2009 r. Prokurator Rejonowy w L. zaskarżył powyższą decyzję SKO w [...] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie.
W dniu 1 kwietnia 2010 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym) strona skarżąca skierowała do Sądu pismo, w którym wycofała swoją skargę na powyższą decyzję i wniosła o umorzenie postępowania, wskazując, iż uchwała Rady Miejskiej w L. określająca stawkę opłaty adiacenckiej nie została - jak to jest wymagane w przypadku aktów prawa miejscowego - ogłoszona w dzienniku urzędowym województwa. Jako akt nieobowiązujący nie mogła zatem stanowić podstawy do wydania decyzji ustalającej opłatę adiacencką z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - określanej dalej jako P.p.s.a., skarżący może cofnąć skargę, a cofnięcie to wiąże sąd. Jedynie w przypadku, gdyby cofnięcie skargi zmierzałoby do obejścia prawa lub powodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności, Sąd zobligowany jest do uznania tej czynności za niedopuszczalną.
Skuteczne cofnięcie skargi jest przesłanką umorzenia postępowania wskazaną w art. 161 § 1 pkt 1 P.p.s.a.
Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdza, że okoliczność taka zachodzi w niniejszej sprawie. Wobec tego, iż strona skarżąca, w piśmie z dnia 1 kwietnia 2010 r. cofnęła skutecznie skargę, a w ocenie Sądu brak jest okoliczności, które wskazywałyby na konieczność uznania tego oświadczenia za niedopuszczalne, zatem postępowanie wszczęte na skutek skargi Prokuratora Rejonowego w L. na wymienioną na wstępie decyzję SKO w P. zasadnym stało się umorzyć.
W związku z powyższym, na mocy art. 161 § 1 pkt 1 i § 2 P.p.s.a. w zw. z art. 60 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.