Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jakub Zieliński po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 marca 2015 r. sprawy ze skargi I. B. i S. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej postanawia odrzucić skargę. /-/ J.Zieliński
W skardze na decyzję w przedmiocie opłaty adiacenckiej, bliżej opisaną w rubrum niniejszego postanowienia, nie została podana wartość przedmiotu zaskarżenia.
Sąd wezwał skarżących w dniu 21 stycznia 2015 r. (data doręczenia wezwania z dnia 16 stycznia 2015 r. dokonanego w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia 2 stycznia 2015 r. - k. 1, 12, 14, 16 i 17) do usunięcia, w terminie 7 dni od doręczenia wezwania, braków formalnych skargi poprzez podanie wartości przedmiotu zaskarżenia - pod rygorem odrzucenia skargi (art. 58 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm., dalej: p.p.s.a.).
Żadna ze stron skarżących w wyznaczonym terminie, który upłynął w dniu 28 stycznia 2015 r., nie uzupełniła braku formalnego skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.
Zgodnie z treścią art. 215 § 1 p.p.s.a. w każdym piśmie wszczynającym postępowanie sądowe w danej instancji należy podać wartość przedmiotu zaskarżenia, jeżeli od tej wartości zależy wysokość opłaty. Jeżeli przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna, stanowi ona wartość przedmiotu zaskarżenia (art. 216 p.p.s.a.). Pismem takim, zgodnie z treścią art. 230 § 2 p.p.s.a., jest skarga, od której pobiera się wpis stosunkowy, gdy przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna (art. 231 p.p.s.a.).
Brak wskazania w skardze, której przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna, wartości przedmiotu zaskarżenia stanowi brak formalny skargi, który strona jest zobowiązana usunąć w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lipca 2008 r. syn. akt I GSK 885/07 - dostępne w Internecie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl ).
Jak wynika z treści przedmiotowej skargi (łącznie czytanego żądania i uzasadnienia), strona skarżąca kwestionuje wysokość opłaty adiacenckiej ustalonej na podstawie art. 98a ust. 1 i 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2014 r., poz. 518, ze zm.), na co wskazuje ich stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu, że wartość nieruchomości nie wzrosła, a na pewno nie w taki sposób, jak to wyliczył biegły w swoim operacie. Ponadto, odwołując się do wyceny dotyczącej innej działki, podnosili, że wzrost wartości ich nieruchomości objętej podziałem nie jest znaczny [co najwyżej [...] zł] i nie wynosi [...] zł, wobec czego opłata ustalona w zaskarżonej decyzji jest zawyżona. Ponadto podnieśli, że od kwoty wzrostu wartości nieruchomości należałoby odjąć, przed naliczeniem opłaty, wartość ich nakładu na wydzielenie działek. Swoje twierdzenia powiązali z kwestionowaniem prawidłowości operatu szacunkowego, na podstawie którego został stwierdzony wzrost wartości nieruchomości w wyniku podziału i ustalona opłata adiacencka.