Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Opolu Violetta Radecka po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokata K. A. P. o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w sprawie ze skargi K. N. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w Opolu z dnia 14 marca 2016 r., nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej postanawia: przyznać adwokatowi K. A. P. od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej K. N., obejmujące wynagrodzenie w kwocie 295,20 zł (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy), w tym podatek VAT w kwocie 55,20 zł (słownie: pięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy).
Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt II SA/Op 187/16 referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Opolu, przyznał K. N. prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata z urzędu, w sprawie ze skargi K. N. na decyzję Dyrektora Okręgowej Służby Więziennej w Opolu z dnia 14 marca 2016 r., nr [...].
Na tej podstawie, po wystąpieniu Sądu do Okręgowej Rady Adwokackiej w Opolu, na pełnomocnika skarżącego został wyznaczony adwokat K. A. P., wykonujący zawód w A w [...], przy ul. [...]. W piśmie z dnia 6 czerwca 2016 r., uzupełniającym wniesioną skargę, pełnomocnik zwrócił się m.in. o przyznanie wynagrodzenia za udzieloną pomoc prawną z urzędu, według norm przepisanych. Oświadczył także, że koszty z tytułu udzielonej pomocy nie zostały opłacone, ani w części, ani w całości (k-76 akt sądowych). Na rozprawie w dniu 14 czerwca 2016 r., na której Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą decyzję organu I instancji, obecny był wyznaczony pełnomocnik z urzędu.
Działając na podstawie art. 258 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz.718) - zwanej dalej w skrócie: "P.p.s.a." zważono, co następuje:
Stosownie do treści art. 250 P.p.s.a., wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy albo rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Szczegółowe zasady przyznawania wynagrodzenia reguluje natomiast rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015 r., poz. 1801). Zgodnie z treścią § 2 rozporządzenia, koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują: 1) opłatę ustaloną zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia oraz 2) niezbędne i udokumentowane wydatki adwokata. Stosownie natomiast do § 4 ust. 1 rozporządzenia, opłatę ustala się w wysokości co najmniej ½ opłaty maksymalnej określonej w rozdziałach 2-4, przy czym nie może ona przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Ustalenie opłaty w wysokości wyższej niż określona w ust. 1, a nieprzekraczającej opłaty maksymalnej następuje z uwzględnieniem stopnia zawiłości sprawy oraz nakładu pracy adwokata oraz wkładu jego pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy, a w szczególności czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczby stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjętych w sprawie, w tym czynności podjętych w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, wartości przedmiotu sprawy, wkładu pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, a także trybu i czasu prowadzenia sprawy, obszerności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności (§ 4 ust. 2 rozporządzenia). Stosownie do treści § 4 ust. 3 rozporządzenia, opłatę, o której mowa w ust. 1, podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług.
Zgodnie z § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia, opłaty maksymalne wynoszą w postępowaniu przed sądem administracyjnym w pierwszej instancji w innej sprawie - 480 zł. Przepisy te mają zastosowanie do niniejszej sprawy, jako wszczętej na skutek skargi na decyzję w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej.
Reasumując, mając na uwadze przywołane przepisy, w tym § 4 ust. 1 rozporządzenia, należało w sprawie ustalić opłatę w wysokości ½ opłaty maksymalnej określonej w § 21 ust. 1 pkt 1 lit c) rozporządzenia, czyli ½ opłaty maksymalnej wynoszącej 480 zł, co stanowi kwotę 240 zł. Wskazaną kwotę należało zaś podwyższyć, w myśl przywołanego wyżej § 4 ust. 3 rozporządzenia o 23 % stawki podatku od towarów i usług (55,20 zł).
Referendarz stwierdził przy tym, że czynności pełnomocnika nie noszą cech warunkujących spełnienie przesłanek pozwalających na podniesienie wysokości opłaty, o których mowa w § 4 ust. 2 rozporządzenia. Uznał więc, że nie zachodzi w omawianym przypadku sytuacja umożliwiająca ustalenie opłaty w kwocie wyższej niż ta, która wynika z § 4 ust. 1 w związku z § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia.
Wobec tego, referendarz działając na zasadzie art. 258 § 2 pkt 8 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.