W ocenie Sądu sytuacja materialna skarżącego nie pozwala na przyjęcie, że w sprawie zachodzą szczególne okoliczności pozwalające na skuteczne ubieganie się o przyznanie prawa pomocy. Skoro bowiem zwolnienie od ponoszenia tego rodzaju danin stanowi odstępstwo od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia, to oznacza że instytucja ta ma charakter wyjątkowy i jest stosowana jedynie w przypadku osób charakteryzujących się ubóstwem. Przyznanie prawa pomocy jest bowiem obciążeniem budżetu państwa i przerzuceniem ciężaru tych kosztów na Skarb Państwa. W niniejszej sprawie skarżący nie wykazał, że nie jest w stanie ponieść kosztów ustanowienia adwokata. Przede wszystkim należy podnieść, że skarżący posiada stały i regularny dochód w postaci wynagrodzenia za pracę w kwocie średnio "[...]" zł. Nawet zatem przy uwzględnieniu kosztów utrzymania, w tym kosztów czesnego, w ocenie Sądu skarżący w dalszym ciągu jest w stanie ponieść koszty związane z ustanowieniem pełnomocnika (w niniejszej sprawie skarżący nie ponosi kosztów sądowych). Należy bowiem wskazać, że wyjątkowość prawa pomocy polega na tym, że może być ona przyznana tylko wtedy, gdy pomimo wysiłków skarżącego nie jest on w stanie ich ponieść. Natomiast nie jest przyznawana w sytuacji, gdy takich wysiłków skarżący nawet nie czyni, uznając że winno mu być przyznane prawo pomocy.
Kolejny raz należy także skarżącemu wyjaśnić, że do swoich wydatków skarżący zaliczył potrącaną mu z wynagrodzenia kwotę na podatki i ubezpieczenie w wysokości - jak podał - "[...]" zł, chociaż kwota ta nieco się różni w zależności od miesięcznego wynagrodzenia. Jednakże z przedłożonego zaświadczenia o wynagrodzeniu wyraźnie wynika, że kwota ta jest odliczana od wynagrodzenia brutto. Natomiast Sąd ustalając sytuację materialną skarżącego wziął pod uwagę wyłącznie dochody netto. Zatem podawana przez skarżącego kwota nie może być doliczana do jego miesięcznych wydatków, ponoszonych z dochodów netto.
Podnieść także należy, że postanowieniem z dnia 20 marca 2014r. (Sygn. akt II OZ 263/14) Naczelny Sad Administracyjny oddalił zażalenie skarżącego na postanowienie tut. Sądu z dnia 12 lutego 2014r. (Sygn. akt II SAB/Ol 72/13), którym odmówiono skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata w identycznym stanie faktycznym. Oceniając sytuacje materialną skarżącego Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisko tut. Sądu, że skarżący nie wykazał, aby nie mógł ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny, wskazując na fakt, że posiada on stały, przewyższający wynagrodzenie minimalne dochód, a nie posiada zobowiązań wobec członków rodziny (alimenty). W tym kontekście niezasadny jest zarzut, że osoba prowadząca samodzielne gospodarstwo domowe ponosi wyższe koszty utrzymania. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał ponadto, że stan zdrowia skarżącego nie wymaga stałych, wysokich nakładów finansowych, jak u osób wymagających stałej opieki lekarskiej, a skarżący wskazuje, że potrafi gospodarować racjonalnie posiadanymi środkami. Podzielił w związku z tym pogląd, że w tych okolicznościach możliwe jest pozyskanie przez skarżącego środków na usługi adwokackie np. w postaci pożyczki. Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że podnoszone przez skarżącego kwestie związane z udziałem w innym postępowaniu sądowym nie mają w tym przypadku znaczenia, bowiem koszty te nie są kosztami, które mieszczą się w kategorii kosztów niezbędnych do utrzymania. Wszczynając postępowanie sądowe czy administracyjne skarżący powinien był liczyć się z faktem, że wiążą się one z koniecznością ponoszenia określonych kosztów i zabezpieczyć środki na ten cel. Przyjęcie odmiennej interpretacji oznaczałoby przerzucenie na Skarb Państwa całości kosztów ponoszonych przez skarżącego w związku z uczestnictwem we wszczętych z jego inicjatywy postępowaniach sądowych i administracyjnych. W niniejszej sprawie Sąd takich wyjątkowych okoliczności nie zauważył.
Wobec powyższego nie zostały spełnione przesłanki do przyznania wnioskowanego prawa pomocy. Z tych względów na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Sąd postanowił jak w sentencji postanowienia.