Sentencja

Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie Agnieszka Bińczyk po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R.S. o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi R.S. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie wymeldowania postanawia odmówić przyznania skarżącemu prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującego zwolnienie od kosztów sądowych.

Inne orzeczenia o symbolu:
6050 Obowiązek meldunkowy
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda
Uzasadnienie

We wniosku z dnia 9 grudnia 2008 r., złożonym na urzędowym formularzu, R.S. wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na decyzję Wojewody z dnia "[...]", Nr "[...]". W uzasadnieniu podniósł, iż jest osobą bezdomną i nie posiada żadnego stałego źródła dochodu. Zgodnie z oświadczeniem o stanie rodzinnym, majątku i dochodach skarżący prowadzi 1-osobowe gospodarstwo domowe. Nie posiada żadnego majątku oraz żadnych zasobów pieniężnych, przedmiotów wartościowych i dochodów.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 245 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwolnienie od kosztów sądowych, czyli przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, następuje jeśli osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Z treści przytoczonego przepisu wynika, że w postępowaniu o przyznanie prawa pomocy, to na stronie ciąży obowiązek wykazania, iż znajduje się w sytuacji uprawniającej ją do otrzymania prawa pomocy. Jeżeli zatem oświadczenie zawarte we wniosku okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, to strona, zgodnie z art. 255 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ma obowiązek złożyć na wezwanie, w zakreślonym terminie, dodatkowe oświadczenia i dokumenty źródłowe.

W niniejszej sprawie, oświadczenie skarżącego zgodnie z którym nie posiada jakichkolwiek oszczędności pieniężnych oraz bieżącego dochodu uznano za budzące wątpliwości. Nie jest bowiem możliwe zaspokajanie nawet tylko podstawowych potrzeb, związanych chociażby z koniecznym wyżywieniem, bez posiadania jakichkolwiek oszczędności, uzyskiwania jakichkolwiek dochodów, czy też korzystania z pomocy rodziny lub osób trzecich. W konsekwencji, w celu wyjaśnienia wątpliwości powstałych na tle złożonego przez skarżącego oświadczenia, a dotyczących jego sytuacji materialnej, skierowane zostało do niego wezwanie z dnia 16 grudnia 2008 r. z żądaniem przedłożenia, w terminie 10 dni od daty jego doręczenia, wymienionych w nim dodatkowych oświadczeń oraz dokumentów źródłowych. W przedmiotowym wezwaniu zawarte zostało pouczenie, w świetle którego niezastosowanie się do wezwania może stanowić podstawę odmowy przyznania prawa pomocy. Wezwanie przesłane zostało na adres wskazany przez skarżącego w skardze i w rubryce nr 2.1 urzędowego formularza. Zgodnie z adnotacjami na adresowej stronie przesyłki, pomimo dwukrotnego awizowania, nie zostało ono jednak przez niego podjęte. W związku z powyższym, doręczenie w rozpoznawanym przypadku uznano za dokonane z dniem 26 stycznia 2009 r. Termin do złożenia dodatkowych oświadczeń i dokumentów źródłowych upłynął zatem w dniu 5 lutego 2009 r. Do tego czasu skarżący nie uczynił zadość żądaniu określonemu w wezwaniu. Wobec braku przedłożenia żądanych dodatkowych oświadczeń i dokumentów źródłowych, a tym samym braku wyjaśnienia przez skarżącego wątpliwości co do jego aktualnej sytuacji materialnej, nie jest natomiast możliwe jednoznaczne stwierdzenie, że nie jest on w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku koniecznego dla niego utrzymania. Wprawdzie skarżący podniósł, iż jest osobą bezdomną, bez żadnych dochodów, lecz oświadczenie to uznać należy za niewiarygodne. Jak już bowiem wskazano wyżej, nie jest możliwe zaspokajanie podstawowych potrzeb związanych chociażby tylko z wyżywieniem bez posiadania jakichkolwiek dochodów, oszczędności lub uzyskiwania pomocy finansowej/rzeczowej ze strony rodziny, osób trzecich lub jakichkolwiek instytucji. Skarżący, mimo wezwania, nie złożył wyjaśnień, które rozwiałyby wskazane wątpliwości, nie ujawnił również źródła swojego obecnego utrzymania. Powyższe uniemożliwia ocenę jego rzeczywistej sytuacji finansowej i możliwości płatniczych. Oświadczenie skarżącego, które budzi wątpliwości, nie może natomiast stanowić podstawy przyznania prawa pomocy. Prawo pomocy jest bowiem instytucją wyjątkową i jako taka powinno być stosowne tylko w stosunku do osób, które w sposób nie budzący wątpliwości wykazały, że spełniają przesłanki do jego otrzymania.

Zauważyć jednocześnie należy, iż w sytuacji, gdy strona występuje z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy, to w jej interesie leży podjęcie współpracy z sądem, gdy jest to niezbędne do rozpoznania wniosku. Bierna postawa strony, która nie odbiera nawet adresowanych do niej pism sądowych, nie zasługuje na aprobatę.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6050 Obowiązek meldunkowy
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda