Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w dniu 5 października 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. K. i K. K. na decyzję Wójta Gminy G. z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie opłaty adiacenckiej postanawia odrzucić skargę.
M.K. i K.K. (dalej jako: skarżący) wnieśli skargę na decyzję Wójta Gminy G. (dalej jako: organ I instancji) z "[...]" w sprawie ustalenia wysokości opłaty adiacenckiej z tytułu wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej. W decyzji tej skarżący zostali pouczeni o możliwości wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie w terminie 30 dni od daty jej doręczenia. Decyzja ta został doręczona skarżącym w dniu 22 czerwca 2020 r.
W dniu 13 lipca 2020 r. skarżący wnieśli skargę do tut. Sądu za pośrednictwem organu I instancji, która następnie została przekazana do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O.
Przesyłając powyższą skargę do Sądu Kolegium wskazało, że pismo to zostało wniesione po upływie terminu do wniesienia odwołania, ale zgodnie z pouczeniem zawartym w decyzji. W związku z tym Kolegium przekazało skargę Sądowi podając, że ewentualne dalsze kroki podejmie po rozstrzygnięciu sprawy przez Sąd i po złożeniu przez strony stosownego wniosku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019r. poz. 2325 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przy czym w myśl § 2 powołanego artykułu przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie, przewidziany w ustawie. Zgodnie zaś z art. 127 § 1 i 2 k.p.a. od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie do organu wyższego stopnia.
W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest decyzja organu I instancji w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej. Od decyzji takiej służy odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego jako organu odwoławczego. W związku z tym na tym etapie postępowania administracyjnego stronom nie służy skarga do sądu administracyjnego.
Jednakże podkreślić należy, że w zaskarżonej decyzji nieprawidłowo pouczono skarżących o przysługujących im środkach zaskarżenia. Stosownie zaś do treści art. 112 k.p.a. błędne pouczenie w decyzji co do prawa odwołania albo wniesienia powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu administracyjnego nie może szkodzić stronie, która zastosowała się do tego pouczenia. Przy czym zarówno w piśmiennictwie, jak i w orzecznictwie prezentowany jest pogląd, że konsekwencje obowiązywania art. 112 k.p.a. powinny być takie, że w przypadku wniesienia spóźnionego odwołania, które wpłynęło z zachowaniem terminu błędnie podanego w pouczeniu, organ obowiązany będzie je rozpatrzyć bez potrzeby wnoszenia wniosku o przywrócenie terminu (zob. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2017, s 621, postanowienie NSA z 26 października 2017 r., sygn. akt II OZ 1206/17 oraz postanowienie NSA z 30 października 2017 r., sygn. II OZ 1326/17, postanowienie NSA z 6 grudnia 2017 r., II OZ 1483/17, postanowienie NSA z dnia 18 kwietnia 2018 r., I OZ 356/18).
Skoro zatem skarżący, zgodnie z pouczeniem zawartym w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wnieśli skargę do tut. Sądu w terminie, jaki został im wskazany w pouczeniu, to pismo to w ocenie Sądu należy potraktować jako odwołanie od decyzji organu I instancji. Przy czym nie ma konieczności rozstrzygania o przywróceniu terminu do jego wniesienia, gdyż skarżący wnieśli swoje odwołanie z zachowaniem terminu podanego w zaskarżonej decyzji.
W tym stanie rzeczy Kolegium winno rozpoznać odwołanie skarżących, a w wydanej decyzji prawidłowo pouczyć o służącym skarżącym środku zaskarżenia do sądu administracyjnego.
W związku z powyższym na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.