Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Raszkowska po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K.B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego "[...]" z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie zasiłku pielęgnacyjnego postanawia umorzyć postępowanie sądowe.
Decyzją dnia "[...]" Samorządowe Kolegium Odwoławcze "[...]" utrzymało w mocy decyzję Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej "[...]", którą odmówiono K.B. przyznania świadczenia w formie zasiłku pielęgnacyjnego osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16 roku życia legitymującej się orzeczeniem o znacznym stopniem niepełnosprawności.
W uzasadnieniu wskazano, iż w rozumieniu art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992) Dom Pomocy Społecznej "[...]" jest instytucją zapewniającą całodobowe utrzymanie. Z akt sprawy wynika bowiem, że pobyt w tym domu finansowany jest z przez mieszkańca w 70% dochodu netto mieszkańca oraz z budżetu państwa lub budżetu gminy kierującej mieszkańca do domu pomocy społecznej. Z uwagi na to, iż pobyt odwołującego się w domu pomocy społecznej finansowany jest w części z budżetu państwa uznano, iż odmowa przyznania wnioskowanego świadczenia jest zasadna. Art. 16 ust. 5 powołanej ustawy wyraźnie stanowi, iż zasiłek pielęgnacyjny nie przysługuje osobie przebywającej w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie, jeśli pobyt osoby i udzielane przez tę instytucję świadczenia częściowo lub w całości finansowane są z budżetu państwa albo z Narodowego Funduszu Zdrowia. Wyjaśniono, iż art. 16 ust. 5 jest przepisem szczególnym w odniesieniu do art. 3 pkt 7 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Zawiera on definicję instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie, która obejmuje szeroki krąg instytucji, ośrodków i placówek, zapewniających swoim podopiecznym nieodpłatnie pełne utrzymanie i opiekę. Jedną z takich instytucji jest właśnie dom pomocy społecznej. Skoro zaś ustawodawca nie określił, co należy rozumieć pod pojęciem "całodobowe utrzymanie", to należy sięgnąć do definicji słownikowej, zgodnie z którą oznacza to wyżywienie i zakwaterowanie (środki do życia, koszt egzystencji). W związku z tym organ odwoławczy stwierdził, iż Dom Pomocy Społecznej "[...]" jest instytucją zapewniającą całodobowe utrzymanie w rozumieniu art. 3 pkt 7 ustawy o świadczeniach rodzinnych, a fakt ponoszenia przez mieszkańca opłat nie pozbawia tej placówki statusu instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie. W przepisie tym nie mówi się bowiem o całkowitej nieodpłatności pełnego utrzymania w wymienionych instytucjach. Zatem utrzymanie takie może być nieodpłatne w całości, jak również w części, jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie.
W złożonej skardze K.B. zakwestionował prawidłowość stanowiska zawartego w zaskarżonej decyzji. Podniósł, że do Domu Pomocy Społecznej "[...]" został przyjęty przed dniem 1 stycznia 2004 r. ("na starych zasadach"), zaś Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej "[...]" potrąca z jego dochodu, jakim jest zasiłek stały, 70% na pokrycie kosztów pobytu w domu pomocy społecznej. Ponadto skarżący jest zobowiązany do częściowej zapłaty za niektóre leki powyżej limitu ceny. Odmowa przyznania wnioskowanego zasiłku pielęgnacyjnego, w sytuacji gdy w części pokrywa swój koszt pobytu w domu pomocy społecznej z własnych środków jest bezzasadna. Skarżący podkreślił, że z treści otrzymanego przez mieszkańców Domu Pomocy Społecznej "[...]" pisma Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej Departamentu Świadczeń Rodzinnych wynika, iż interpretacja art. 16 ust. 5 ustawy o świadczeniach rodzinnych została zmieniona na skutek znowelizowanej definicji instytucji zapewniających całodobowe utrzymanie. W związku z tym, w ocenie skarżącego, przysługuje mu zasiłek pielęgnacyjny, gdyż z własnych środków pokrywa w części koszt pobytu w domu pomocy społecznej, który nie jest placówką zapewniającą nieodpłatne pełne utrzymanie.