Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu od postanowienia Referendarza sądowego z dnia 24 stycznia 2018 r., sygn. akt II SA/Ol 1007/17 w przedmiocie prawa pomocy w sprawie ze skargi Krajowego Ośrodka na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie kary za zajecie pasa drogowego postanawia utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
We wniosku, złożonym na urzędowym formularzu, skarżący - Krajowy Ośrodek, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o zwolnienie od wpisu od skargi ponad kwotę 200 zł (kwota 200 zł uiszczona została tytułem tego wpisu przy wnoszeniu skargi). W uzasadnieniu wskazano, że skarżący jest jednostką gospodarującą mieniem Skarbu Państwa, m.in. poprzez nieodpłatne przekazywanie gruntów na rzecz jednostek samorządu terytorialnego. Przed definitywnym ich przekazaniem realizuje na nich szereg inwestycji, których wartość tylko w ubiegłym roku wyniosła "[...]" (stan na 30.10.2017 r.), zaś zobowiązania dotyczące realizowanych inwestycji do dnia 31.12.2017 r. wynoszą łącznie "[...]", a w 2018 r. wyniosą łącznie "[....]". Na poparcie tych okoliczności załączono do wniosku "wykaz wartości zrealizowanych inwestycji oraz zaciągniętych zobowiązań" na 2018 r. Dodano, że koszty związane z realizacją inwestycji nie stanowią jedynych wydatków skarżącego, wśród których uwzględnić należy również wydatki związane z bieżącym funkcjonowaniem jednostki. Zauważono, że w ostatnim czasie doszło do istotnego zmniejszenia liczby sprzedaży nieruchomości wchodzących w skład gospodarowanego mienia, co spowodowało zmniejszenie w stosunku do lat poprzednich budżetu, który był i jest zasilany w znacznej mierze pieniędzmi z tego rodzaju transakcji. Na poparcie powyższego załączono do wniosku "zestawienie sprzedaży w latach 2012-2017". Zgodnie z oświadczeniem o majątku i dochodach, fundusz własny skarżącego wynosi "[...]", wartość środków trwałych: "[...]", strata (za ostatni rok): "[..]". Środki pieniężne zgromadzone na czterech rachunkach bankowych (na koniec miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku) wynoszą łącznie 4.760.480,38 zł, a w kasie - 65.191,08 zł. Wykazano ponadto dochód w wysokości "[...]", zobowiązania - "[...]" i wydatki - "[..]".
Referendarz sądowy postanowieniem z dnia 24 stycznia 2018 r. odmówił zwolnienia skarżącego od wpisu od skargi ponad kwotę 200 zł. Wskazał, że skarżący nie wykazał bowiem, że nie posiada wystarczających możliwości sfinansowania kosztów postępowania, a zdobycie środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym było i jest dla niego obiektywnie niemożliwe. Z wniosku wynika, iż środki pieniężne pozostające do dyspozycji skarżącego zgromadzone na jego rachunkach bankowych wynoszą łącznie 4.760.480,38 zł, a w kasie - 65.191,08 zł. Nie ulega wątpliwości, że przedmiotowe środki przeznaczone są przede wszystkim na finansowanie podstawowej działalności skarżącego, niemniej jednak oczywistym jest, że decydując się na wnoszenie skarg do sądu skarżący powinien liczyć się z koniecznością ponoszenia kosztów sądowych i z koniecznością gromadzenia w tym celu odpowiednich środków finansowych. W procedurze planowania wydatków powinien zatem uwzględnić także odpowiednie środki niezbędne do realizowania swoich praw przed sądem. Powołany fakt zmniejszenia przychodów w 2018 r. nie może stanowić przesłanki uzasadniającej przyznanie prawa pomocy w sytuacji, gdy skarżący stale prowadzi sprzedaż/dzierżawę nieruchomości [o czym świadczą harmonogramy przetargów na miesiąc styczeń (127 pozycji) i luty (116 pozycji) 2018 r., dostępne na stronie internetowej skarżącego] oraz w sytuacji, gdy w ramach prowadzanej działalności ponosi inne wydatki i zaciąga zobowiązania nieporównywalnie wyższe od wymaganego wpisu od skargi (671 zł). Jak wskazano we wniosku same zobowiązania zaciągnięte w związku z planowanymi przedsięwzięciami na ten rok wyniosą "[...]". W tym kontekście stwierdzić należy, że skarżący nie wykazał w istocie, dlaczego w planie finansowym nie zabezpieczono stosownych środków na prowadzenie spraw sądowych, dlaczego inne wydatki przedkładane są nad wydatkami na prowadzenie spraw sądowych i dlaczego nie jest możliwe pozyskanie środków na pokrycie pozostałej kwoty wpisu od skargi stanowiącej nieznaczny ułamek kwoty środków finansowych i majątkowych skarżącego, także w trybie odpowiednich przeniesień.