Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miasta w przedmiocie udzielenia bonifikaty od ceny ustalonej do sprzedaży prawa własności i oddawania w użytkowanie wieczyste, opłaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi H. T.-R. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] nr [...] w przedmiocie udzielenia bonifikaty od ceny ustalonej do sprzedaży prawa własności i oddawania w użytkowanie wieczyste, opłaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości - w zakresie wniosku A. R. o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania. p o s t a n a w i a odmówić dopuszczenia A. R. do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania.

Uzasadnienie

H. T.-R. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na uchwałę nr [...] Rady Miasta z dnia [...] w sprawie udzielenia bonifikaty od ceny ustalonej do sprzedaży prawa własności i oddawania w użytkowanie wieczyste, opłaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości stanowiących własność gminy Miasto P., zlokalizowanych w obrębie miasta P.

W dniu 12 marca 2018 r. (data nadania) A. R. złożyła wniosek o dopuszczenie jej do udziału w postępowaniu toczącym się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Lublinie na skutek powyższej skargi, w charakterze strony. Wnioskodawczyni jednocześnie poparła skargę złożona przez H. T.-R., którą ustanowiła swoim pełnomocnikiem w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym (pełnomocnictwo - k. 63).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje.

Wniosek A. R. nie może zostać uwzględniony.

Na wstępie wyjaśnić należy, że w świetle art. 33 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a."), osoba biorąca - poza skarżącym i organem administracji - udział w postępowaniu przed sądem administracyjnym na prawach strony, określana jest jako uczestnik postępowania, przy czym jako uczestnika postępowania z urzędu traktuje się osobę, która brała udział w postępowaniu administracyjnym, lecz nie wniosła skargi, zaś wynik postępowania sądowego dotyczy jej interesu prawnego.

Zgodnie z art. 33 § 2 p.p.s.a. udział w charakterze uczestnika może zgłosić również osoba, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, jeżeli wynik tego postępowania dotyczy jej interesu prawnego, a także organizacja społeczna, o której mowa w art. 25 § 4, w sprawach innych osób, jeżeli sprawa dotyczy zakresu jej statutowej działalności.

Brzmienie powyższego przepisu jest jednoznaczne i jego dyspozycja odnosi się do takich przypadków w postępowaniu sądowoadministracyjnym, które było poprzedzone postępowaniem administracyjnym, a więc postępowaniem o charakterze jurysdykcyjnym uregulowanym przez normy prawa procesowego (np. kodeks postepowania administracyjnego, ordynację podatkową). Poszerzenie przyjętego układu podmiotowego w postępowaniu przed sądem administracyjnym przez przyznanie prawa do udziału w tym postępowaniu innym podmiotom niż skarżący i organ administracji publicznej prowadzi do ingerencji w prawa podmiotowe stron danego postępowania, dlatego jakakolwiek rozszerzająca wykładnia wskazanego przepisu jest niedopuszczalna (por. postanowienie NSA z dnia 12 kwietnia 2016 r. sygn. akt II OZ 353/16 - dostępne w CBOSA). Chodzi więc o pojęcie postępowania administracyjnego w wąskim tego słowa znaczeniu, odwołującego się do przyjętej w polskim systemie prawa regulacji opartej na kodeksie postępowania administracyjnego lub w ordynacji podatkowej.

Kwestię tę wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 czerwca 2017 r., sygn. II OSK 2597/15 (LEX nr 2340021), wskazując, że art. 33 § 2 p.p.s.a. nie może być stosowany w postępowaniu sądowoadministracyjnym przy rozpoznawaniu spraw sądowoadministracyjnych z innego rodzaju skarg, poza skargami na decyzje administracyjne i postanowienia podejmowane w postępowaniu administracyjnym. (...) Przystępowanie osoby trzeciej do postępowania sądowego w sprawie ze skargi na akt prawa miejscowego, jakim jest zaskarżona uchwała w niniejszej sprawie, wszczętego przez inny podmiot, tylko dlatego, że osoba ta uważa, iż wynik tego postępowania może dotyczyć jej interesu prawnego, nie znajduje uzasadnienia w brzmieniu art. 33 § 2 p.p.s.a. Dla osób, których interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone uchwałą (zarządzeniem, aktem prawa miejscowego) organu samorządu z zakresu administracji publicznej, przewidziana jest inna droga ochrony: bezpośrednie zaskarżenie takiej uchwały. Jeżeli ktoś (tak jak wnioskodawczyni) powołuje się w postępowaniu sądowoadministracyjnym na swój interes prawny, to winien skorzystać z przewidzianej w art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1875 ze zm. - dalej jako "u.s.g.") drogi ochrony interesu prawnego naruszonego uchwałą z zakresu administracji publicznej. Drugi człon art. 33 § 2 p.p.s.a. (związek z interesem prawnym) nie może mieć zastosowania tam, gdzie sama legitymacja skargowa jest oparta na innych przesłankach niż te, które wyznacza art. 50 p.p.s.a. Otóż art. 101 ust. 1 u.s.g. przewiduje, że skargę na uchwałę organu gminy może wnieść każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały przez tę uchwałę naruszone. Podstawą tej legitymacji nie jest zatem samo tylko istnienie interesu prawnego po stronie podmiotu skarżącego, ale jednocześnie fakt jego naruszenia. Skoro u.s.g. przewiduje inny (węższy) wymiar legitymacji skargowej przy skargach na uchwały organów gmin, nie można wobec osób składających wniosek o dopuszczenie do udziału w postępowaniu wszczętym taką skargą stosować innej miary niż wobec skarżącego i uznawać, że dla uczestnictwa w postępowaniu sądowym wystarczy samo wylegitymowanie się interesem prawnym bez wskazania na jego naruszenie. Indywidualny charakter skargi do sądu administracyjnego na uchwałę jako akt prawa miejscowego oznacza bowiem, że tylko skarżący, który wykazał konkretne i realne naruszenie (a nie tylko istnienie) swojego interesu prawnego postanowieniami tej uchwały może być, oprócz organu, uczestnikiem postępowania w tej sprawie sądowoadministracyjnej. Przyjęcie tej różnej miary mogłoby doprowadzić do omijania rygorów art. 101 ust. 1 u.s.g. przez osoby, które nie mogąc złożyć skargi ze względu na brak przesłanki naruszenia ich interesu prawnego, uchybienia terminu do wniesienia skargi itp. domagałyby się dopuszczenia do udziału w postępowaniu, gdyż wystarczałoby im tylko samo istnienie po ich stronie interesu prawnego powiązanego z wynikiem postępowania sądowoadministracyjnego. Tymczasem status wszystkich uczestników postępowania powinien być równy.

W konsekwencji stwierdzić należy, że przepis art. 101 u.s.g. nie daje podstaw do dopuszczenia do udziału w postępowaniu sądowym innego pomiotu, niż wnoszący skargę na uchwałę organu gminy.

Za takim stanowiskiem przemawia również postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2012 r. sygn. akt II OZ 903/12 (LEX nr 12703470), w którym stwierdzono, że art. 33 § 2 p.p.s.a. nie ma zastosowania w sytuacjach, gdy przedmiotem zaskarżenia w postępowaniu sądowoadministracyjnym jest akt bądź czynność podjęta poza postanowieniem administracyjnym, a przede wszystkim przepis prawa miejscowego lub uchwała organu jednostki samorządu terytorialnego.

Skoro więc postępowanie sądowe w niniejszej sprawie toczy się na skutek skargi H. T.-R. wniesionej na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g., to brak jest podstaw do dopuszczenia do udziału w tym postępowaniu sądowym innych podmiotów, niż skarżąca oraz organ Gminy.

Z tych względów Sąd, na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1