Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Protokolant Referent stażysta Kinga Górka, po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2018 r. na rozprawie sprawy ze skargi J. D. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] r. nr [...] w sprawie stypendiów za osiągnięte wyniki sportowe p o s t a n a w i a I. odrzucić skargę; II. przyznać [...] S. K. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) należnego podatku od towarów i usług.
Uchwałą z dnia 23 grudnia 2015 r., Nr 363/XIII/2015 w sprawie stypendiów za osiągnięte wyniki sportowe Rada Miasta uchwaliła szczegółowe zasady, tryb przyznawania i pozbawiania oraz rodzaje i wysokość stypendiów za osiągnięte wyniki sportowe.
Skargę na powyższą uchwałę, po wcześniejszym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie J. D.. Zarzucił Radzie Miasta, że wydając ją naruszyła art 143 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" w związku z art. 31 ust. 1 i 3 ustawy o sporcie, przez nie powołanie aktu wykonawczego do ustawy, czym istotnie naruszono art. 32, 87 ust. 2 i 94 Konstytucji RP; art. 31 ust. 1 i 3 ustawy o sporcie w zw. z art 7 i 94 Konstytucji RP. Jego zdaniem rada dokonała całkowicie błędnej wykładani art 31 ustawy o sporcie polegającą na ,,(...) dopuszczeniu się domniemania jak wykonać delegację ustawową przez jednostki samorządu terytorialnego w sytuacji, kiedy możliwości wykonania wąsko zakreślonego upoważnienia, winny być znane legislatorom, a w każdej odpowiedzi Prezydent, również w projekcie uchwały odrzucającej wezwanie powoływał się na argument, iż ustawodawca nie określił dostatecznie jak jednostka samorządu terytorialnego ma wykonać upoważnienie, natomiast przeciwnie - brak stanowiska w danej sprawie przejawiający się w braku lub choćby tylko nieprecyzyjności upoważnienia, musi być interpretowany jako nieudzielenie kompetencji normodawczej o danym zakresie". Zdaniem skarżącego nieprawidłowo określono wysokości stypendium sportowego (§ 6 uchwały), w sposób nieuprawniony ograniczono krąg osób uprawnionych do ubiegania się o stypendium poprzez wskazanie w §3 uchwały dyscyplin w ramach których osiągnięcie określonego wyniku uzasadnia prawo do otrzymania stypendium. Wadliwe było jego zdaniem wskazanie w §4 pkt 2,3,4,5 warunków, których spełnienie uzasadnia prawo do otrzymania stypendium, określenie obowiązku dołączenia potwierdzenia osiągniętego wyniku sportowego, poświadczonego przez właściwy związek sportowy lub klub sportowy wraz z informacją o liczbie startujących w konkurencji, w której osiągnięty został wynik sportowy uprawniający do ubiegania się o stypendium sportowe; wskazanie w § 2 uchwały, jako warunku otrzymania stypendium, uzyskanie wysokiego wyniku sportowego. Skarżący wskazał ponadto na mylenie przez Radę Miasta stanowienia szczegółowych zasad jako nakazu określenia własnej pracy, przyjmowania i weryfikowania wniosków, określenia sposobu pracy z tym związanej z możliwością stanowienia dodatkowych własnych warunków otrzymania świadczenia stypendialnego.
W obszernych wywodach uzasadnienia skarżący wyjaśnił, że wniósł skargę "działając jako obywatel, mieszkaniec miasta uczestniczący czynnie w życiu, nie tylko sportowym samorządu, jako obywatel kraju w którym władzę publiczną obowiązują określone zasady postępowania, zasady prawne, procedury, nakazy i przyjęte standardy postępowania, jako ojciec w 2010 r. i w 2011 r., upoważniony do występowania wobec władz miasta, w imieniu niepełnoletniego sportowca, z wnioskami o stypendia sportowe, na skutek nabycia ustawowego prawa do stypendium, w związku z osiąganymi wynikami sportowymi wtedy i brakiem, bezprawnym nie przyznaniem takiego stypendium w 2010 r., a obecnie widzący i rozumiejący już naruszenia prawa, jakich dopuszcza się od 2007 r. do dziś Prezydent Miasta L., jako projektodawca pięciu uchwał o stypendiach sportowych oraz Rada Miasta, która bezkrytycznie te pięć projektów powoływała jako uchwały w 2007 r., 2010 r., 2011 r., 2012 r. i w 2015 r." Zaznaczył, że "kierując się szeroko pojętym dobrem Rzeczypospolitej Polskiej, koniecznością bezwzględnej ochrony praworządności przez instytucje do tego powołane, ale też w zakresie w jakim takie obowiązki wynikają dla każdego obywatela, a określonym w art. 82 Konstytucji RP, ale też wykładnią obowiązku określonego w tym przepisie, jako troski, zainteresowania i przeciwdziałania naruszeniom (wniesienie wezwania do usunięcia naruszeń prawa), w związku z kolejnym art. 83 Konstytucji RP i częścią konstytucyjnego art. 85 ust. 1, w zakresie obrony przed zakusami i stosowanymi przez organy Gminy L., przesłankami niepraworządności, noszącymi zagrożenia bezpieczeństwa państwa od wewnątrz, realizując takie obowiązki wieloletnimi różnymi środkami administracyjnymi oraz również z tytułu konstytucyjnych artykułów 63, 77 i 79 ust. 1, zauważając i sam wcześniej odczuwając krzywdy z tym związane, a znane Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w L. , w przewodach wielu skarg w tym przedmiocie" kieruje osobistą skargę, "jako obywatel kraju, jako mieszkaniec, jako suweren - wobec dyskryminującej od lat sportowców Gminy L., popartą również zebranymi podpisami innych suwerenów, na liście społecznej poparcia skargi, którzy tak jak on suweren, mają prawo żyć i mieszkać na terenie samorządu, który przestrzega podstawowych zasad postępowania, stanowi prawo legalne, nie obciążone wadami kwalifikowanymi prawa, obywateli którzy mają w związku z tym i obowiązki w dbałości o praworządność i uzasadnioną możliwość kontroli władzy publicznej". Skarżący zaznaczył, że swój interes prawny wywodzi ponadto z wcześniejszego nielegalnego nieprzyznawania stypendium sportowego swojemu synowi w L. i w W.. Zasadność skargi tłumaczył również swoim "niezbywalnym prawem do uczestniczenia w życiu publicznym, gospodarczym, politycznym, każdym mojego Kraju, mojego miejsca zamieszkania"’ a jego działania wobec skarżonej Gminy i jej funkcjonariuszy są tożsame wobec funkcjonariuszy publicznych w Polsce i dotyczą tego samego - błędnego rozumienia swoich powinności i błędnych interpretacji prawa, w stanowieniu uchwał o stypendiach sportowych. Zdaniem skarżącego nie ulega wątpliwości, że jeśli dana jednostka samorządu terytorialnego zdecyduje się na podjęcie uchwały w sprawie przyznawania stypendiów sportowych, zobligowana jest do przestrzegania ścisłego literalnego upoważnienia, przy wzięciu pod uwagę art. 2 ust. 1 ustawy o sporcie, przyznawania świadczeń stypendialnych, wszystkim osobom fizycznym osiągającym wyniki sportowe w swoim rewirze samorządowym.. W tym celu Gmina winna jednoznacznie, jasno określić uchwałą w jakiej wysokości każda osoba fizyczna osiągająca wynik sportowy, otrzyma stypendium sportowe, za ten wynik sportowy, przy wzięciu pod uwagę znaczenia danego sportu dla jednostki samorządu terytorialnego. Niezgodne z art. 31 ustawy o sporcie, w związku z §143 w świetle §134, §135 i §136 rozporządzenia o zasadach techniki prawodawczej, w świetle art. 2 i 94 Konstytucji RP jest powołanie w skarżonej uchwale szeregu dodatkowych warunków podmiotowych i przedmiotowych otrzymania świadczeń, których nakaz ani też konieczność nie zawiera się w ogóle w tym przepisie.