Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Cylc - Malec po rozpoznaniu w dniu [...] r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T.Z. i Ł. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w zakresie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji p o s t a n a w i a odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
T. Z. i Ł. O. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Kolegium o wskazanym w postanowieniu numerze, utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] r. w przedmiocie ustalenia opłaty w wysokości 106.500 zł (po 56.250 zł w stosunku do każdego ze skarżących) z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W skardze tej zamieścili wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wniosek uzasadnili tym, iż obecnie znajdują się w trudnej sytuacji materialnej, a wykonanie decyzji zmusi ich do pozbycia się posiadanego majątku. Takie z kolei działanie niesie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Wniosek skarżących nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.) po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (...).
Z powyższego wynika, że instytucja wstrzymania wykonania aktów może dotyczyć jedynie takich, które kwalifikują się do dobrowolnego lub przymusowego wykonania. Bezspornie decyzja ustalająca wysokość opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości do takiej kategorii aktów należy. Ponadto konstrukcja powyższego przepisu wskazuje, że to na stronie wnioskującej spoczywa obowiązek wykazania we wniosku przesłanek zawartych w tym przepisie, tj. przedstawienia konkretnych zdarzeń, które mogłyby uprawdopodobnić, że wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje znaczną szkodę lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków.
Co więcej wskazać należy, że, chodzi tu o taką szkodę (majątkową lub niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowania świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu. (por. post. NSA w Warszawie z dnia 6 maja 2008 r. sygn. akt II OZ 404/08 ).
Ponadto w orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że wykonanie decyzji dotyczącej należności pieniężnej (tak jak w niniejszej sprawie) nie w każdym przypadku musi łączyć się z niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, gdyż w razie uwzględnienia przez sąd skargi i uchylenia decyzji skarżący może otrzymać zwrot uiszczonej kwoty (post. NSA z 20 grudnia 2004 r., GZ 138/04, opubl. Lex Polonica).
Z analizy wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji wynika, że skarżący nie wskazali żadnych okoliczności, które dałyby podstawy do stwierdzenia, iż w niniejszej sprawie wskazane w omawianym przepisie przesłanki zachodzą. Nie wskazano nawet jakie dochody osiągają skarżący. Argumentacja skarżących sprowadza się jedynie do niczym nie popartego stwierdzenia, że pozostają oni w trudnej sytuacji materialnej. Nie opisali przy tym tej sytuacji i z tego powodu nie może ona zostać przez Sąd oceniona.
Ponadto z akt sprawy wynika, iż skarżący ze sprzedaży działki uzyskali kwotę 2.200.000,00 zł (vide: akt notarialny z dnia [..] r. - akta administracyjne organu I instancji). W tym kontekście podkreślenia wymaga, że w myśl art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30% samego tylko wzrostu wartości nieruchomości. Stąd suma uzyskana przez skarżących z tytułu sprzedaży działki znacznie przewyższa wysokość opłaty planistycznej ustalonej zaskarżoną decyzją. Skarżący nie wykazali przy tym i z akt sprawy również nie wynika, by nie dysponowali już środkami uzyskanymi ze zbycia tej nieruchomości. Wobec powyższego należało uznać, iż skarżący nie wykazali, że uiszczenie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości stanowi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 61 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji i orzec, jak w postanowieniu.