Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kozerski, Sędziowie NSA Irena Krzemieniewska (spr.), p.o. sędziego WSA Małgorzata Łuczyńska, Protokolant Adrian Król, po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2004 r. na rozprawie przy udziale sprawy ze skargi K. B. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej p o s t a n a w i a : umorzyć postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym.
3II S.A./Łd 841/01
Uzasadnienie
Decyzją Nr [...] z dnia [...] Powiatowy Inspektor Sanitarny w T. działając na podstawie ustawy z dnia 14 maja 1985 r. o Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. Nr 90, poz.575 i Nr 106, poz. 668 z późn.zm.) oraz § 10 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1985 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U.Nr 65, poz.294), (Dz.U.Nr 61, poz.564 z 1989r.) oraz art. 104 kpa - nie uznał schorzeń skarżącej K. B. za chorobę zawodową.
W uzasadnieniu stwierdzono, iż K. B. w latach 1965-1990 pracowała w ZWCh A w T. kolejno na stanowiskach: laborant, aparatowy centralnej sterowni, przygotowywacz osprzętu. Podczas wykonywania czynności zawodowych, przez okres 18 lat pracowała w narażeniu na dwusiarczek węgla z czego: 13 lat o stęż. 5-25 mg/m3 do 3 h/zm., 3 lata o stęż. do 20 mg/m3 średnio 2-4 h/zm. oraz 2 lata (kontakt) o stęż. do 25 mg/m3.
Skarżąca była badana dwukrotnie w kierunku stwierdzenia patologii zawodowej przez Poradnię Chorób Zawodowych oraz IMP w Ł. Wyniki badań nie dały podstaw do rozpoznania choroby zawodowej - przewlekłego zatrucia dwusiarczkiem węgla.
Organ stwierdził zatem, iż brak klinicznego rozpoznania choroby zawodowej, mimo udokumentowanego narażenia na CS2, wyklucza możliwość jej stwierdzenia.
Od powyższej decyzji skarżąca odwołała się do Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł.
Decyzją z dnia [...] nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. działając na podstawie art. 138 §1 ust. l Kpa oraz § 10 ust. l i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz . U. Nr 65 poz. 294, ze zm) - zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.
W uzasadnieniu podniesiono, iż K. B. poddana była badaniom w dwóch jednostkach upoważnionych do rozpoznawania chorób zawodowych chorób zawodowych zgodnie z § 7 i 9 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie chorób zawodowych.
W wyniku wykonanych badań przez Poradnię Chorób Zawodowych WOMP w Ł. jak i przez IMP w Ł. nie dokonano rozpoznania choroby zawodowej pod postacią przewlekłego zatrucia dwusiarczkiem węgla.
Powiatowy Inspektor Sanitarny w T. na podstawie orzeczeń Poradni Chorób Zawodowych WOMP w Ł. i IMP w Ł. wydał decyzję nie uznającą schorzeń K. B. za chorobę zawodową.
Zainteresowana wniosła odwołanie od wydanej decyzji podnosząc charakter swojej pracy w narażeniu na dwusiarczek węgla oraz zakwestionowała wydane opinie w sprawie choroby zawodowej. W związku z odwołaniem poddano szczegółowej analizie cały materiał dowodowy, uzupełniając o posiadane informacje o narażeniu na CS2 w ZWCh A w tym na stanowiskach gdzie była zatrudniona K. B.