Dnia 19 stycznia 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2011 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T.Ś. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości gruntowej spowodowanej jej podziałem postanawia: 1. umorzyć postępowanie sądowoadministracyjne; 2. zwrócić z funduszu Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na rzecz skarżącego T. Ś. kwotę 448 (czterysta czterdzieści osiem) złotych tytułem zwrotu uiszczonego wpisu, zaksięgowanego w dniu [..] roku pod pozycją [...].
Samorządowe Kolegium Odwoławczego w S. decyzją z dnia [...] roku , nr [...] utrzymało w mocy decyzję Burmistrza P. z dnia [...] roku, znak: [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości gruntowej, położonej w P., oznaczonej nr ew. 76, spowodowanej jej podziałem.
T. Ś. zaskarżył powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł.
W toku postępowania przed sądem skarżący przedstawił pisma skierowane do organu I instancji świadczące o złożeniu przez niego wniosku o zmianę ostatecznej decyzję Burmistrza P. z dnia [...] roku (kwestionowanej w tymże postępowaniu), wniosku o przedłużeniu terminu płatności opłaty adiacenckiej, a także wniosku o wypłatę odszkodowania za grunty przejęte pod drogi.
Pismem z dnia 30 grudnia 2010 roku skarżący oświadczył, iż w związku z otrzymaniem informacji od Burmistrza P. w sprawie wypłaty odszkodowania za przejęte grunty oraz zaliczeniu części odszkodowania na poczet opłaty adiacenckiej ustalonej zaskarżoną decyzją, cofa swoją skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. zważył, co następuje:
Postępowanie w sprawie podlega umorzeniu.
Stosownie do art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej p.p.s.a. oświadczenie skarżącego o cofnięciu skargi jest dla sądu wiążące. Powyższe jest konsekwencją zasady, iż to skarżący jest uprawniony do dysponowania wniesioną przez siebie skargą do czasu jej rozpoznania przez sąd I instancji. Tylko w przypadku stwierdzenia przez sąd, że cofnięcie skargi zmierza do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności (art. 60 in fine p.p.s.a.) sąd może odstąpić od obowiązku umorzenia postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Warto wyjaśnić, iż skutkiem umorzenia postępowania jest uchylenie wszystkich dokonanych czynności oraz nie prowadzenie tego postępowania.
Podkreślić również należy, że w pierwszej kolejności Sąd bada z urzędu - zanim przejdzie do merytorycznego rozpatrzenia wniosku o cofnięcie skargi - dopuszczalność skargi, ustalając, czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, wymieniona w art. 58 § 1 p.p.s.a. Bowiem ocena dopuszczalności złożonego oświadczenia o cofnięciu skargi, jak i umorzenie postępowania sądowego na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a. może mieć miejsce tylko wówczas, gdy skarga wniesiona została skutecznie, a więc gdy doprowadzono do wszczęcia postępowania sądowoadministracyjne.
Odnosząc powyższe rozważania do rozpoznawanej sprawy należy przede wszystkim wskazać, iż T. Ś. skutecznie wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. Zatem sąd mógł przystąpić do oceny dopuszczalności cofnięcia przez T.Ś. tejże skargi.
W opinii sądu w niniejszym postępowaniu nie zachodzą przesłanki wymienione w art. 60 in fine p.p.s.a., które uniemożliwiałyby sądowi umorzenie postępowania sądowoadministracyjnego. Stosownie więc do zasady związania sądu cofnięciem skargi w tej sytuacji sąd jest obowiązany umorzyć postępowanie na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a.
Biorąc powyższe pod uwagę sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia, na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 w związku z art. 60 p.p.s.a.
O zwrocie wpisu sądowego Sąd orzekł w oparciu o treść art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.
m.ch.