Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krystyna Daniel Sędziowie: WSA Mariusz Kotulski (spr.) WSA Beata Łomnicka Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2016 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prokuratury Okręgowej w Krakowie - Grażyny Mosoń-Wąsik sprawy ze skargi "G". Sp. z o.o., Spółka komandytowo-akcyjna z siedzibą w Z. na uchwałę Rady Miasta Zakopane z dnia 3 września 2015 r., Nr XII/183/2015 w sprawie utworzenia parku kulturowego pod nazwą "Park Kulturowy obszaru ulicy Krupówki" postanawia: I. skargę odrzucić; II. zwrócić stronie "G." Sp. z o.o., Spółka komandytowo-akcyjna z siedzibą w Z. kwotę 300,00 zł (trzysta złotych) tytułem uiszczonego wpisu od skargi.
W dniu 3 września 2015 r. Rada Miasta Zakopane podjęła uchwałę nr XII/183/2015 w sprawie utworzenia Parku Kulturowego pn. "Park Kulturowy obszaru ul. Krupówki".
W dniu 30 listopada "G." Sp. z o.o. Spółka komandytowo - akcyjna z siedzibą ul. [...], Z. - reprezentowana przez komplementariusza prezesa zarządu "G." Sp. z o.o. K. G. - zastępowanego przez pełnomocnika, adwokata W. G. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na powyższą uchwałę.
Wskazanej uchwale zarzucono:
- naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 6 ust. l ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 22 w zw. z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 32 ust. l Konstytucji RP poprzez przyjęcie jego błędnej wykładni prowadzącej do nieuzasadnionego ograniczenia swobody prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie i stopniu przyjętym wyżej wymienioną uchwałą, co prowadzi do naruszenia zasady proporcjonalności polegającej na zastosowaniu nieadekwatnych środków w celu ochrony krajobrazu kulturowego, a w świetle przytoczonych okoliczności pominięcie również faktu iż w niniejszej sprawie brak jest przesłanek uzasadniających ograniczenie prowadzenia swobody działalności gospodarczej z uwagi na ważny interes publiczny tj. bezpieczeństwo, porządek publiczny, ochrona środowiska, zdrowia publicznego, moralność publiczna,
- naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 17 ust. l ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie zakazów i ograniczeń w zakresie prowadzenia działalności handlowej, usługowej, turystycznej, reklamowej, a także związanej z prowadzeniem robót budowlanych na terenie parku kulturowego, w sposób nieproporcjonalny i nieuzasadniony do chronionych w ramach Parku wartości w postaci krajobrazu kulturowego.
W oparciu o powyższe zarzuty strona skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały, ewentualnie o stwierdzenie jej niezgodności z prawem oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że została ona poprzedzona bezskutecznym wezwaniem w dniu 25 września 2015 r. Rady Miasta Zakopane do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie uchwały. Rada Miasta nie udzieliła stronie skarżącej odpowiedzi na wezwanie.
Zdaniem skarżącej wskazana uchwała narusza podstawowe zasady porządku prawnego Rzeczpospolitej Polskiej wyrażone w jej Konstytucji, a także uszczegóławiające ją przepisy ustawowe, w szczególności przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
Strona skarżąca podniosła, że zgodnie z art. 22 Konstytucji RP ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny, tymczasem w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z aktem prawa miejscowego. Podstawą jego wydania był art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U z 2014, póz. 1446 z późn. zm.), którego redakcja, zdaniem skarżącej, w żadnym wypadku nie daje podstaw do całkowitego wyeliminowania z dotychczasowego życia społecznego skarżącej prowadzącej działalność gospodarczą według powszechnie obowiązujących zasad i swobód na wolnym rynku. W skardze wskazano, że zaskarżona uchwała jest wyrazem nadużycia uprawnień wynikających z przepisów rangi ustawowej, czego następstwem jest nieproporcjonalna ingerencja w podstawowe prawa i wolności prowadzenia działalności gospodarczej.