Kraków, dnia 7 stycznia 2014 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym Przewodniczący - Sędzia WSA Iwona Niznik-Dobosz po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 stycznia 2013 r sprawy ze skargi W. K. i W. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 9 września 2013 r, znak [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego postanawia odmówić wstrzymania wykonania decyzji
Skarżący wnieśli o wstrzymanie przez Sąd wykonania zaskarżonej w/w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] Wniosek o wstrzymanie w/w decyzji SKO zawarli w skardze na tę decyzję skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Należy nadmienić, ze skarżący nie wyodrębnili w skardze jakiejś części, w której znajdowałoby się uzasadnienie przygotowane specjalnie pod kątem wniosku o wstrzymanie wykonania skarżonej decyzji na podstawie art. 61 § 3 Prawa o postępowaniu administracyjnym. Stąd należy przyjąć, ze argumentacja całej skargi odnosi się zdaniem skarżących do argumentacji wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji W uzasadnieniu skargi na w/w decyzę SKO wskazali cały szereg zarzutów prawa materialnego, przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów.
Naruszenia prawa materialnego, według skarżących, odnoszą się do:
Art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami - a w konsekwencji błędne uznanie, ze planowana inwestycja jest objęta decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego,
Art. 155 k p a w zw z art. 156 § 1 pkt 2 k p a przez dokonanie błędnej wykładni przepisów prawa, na podstawie których dokonuje się oceny, czy decyzja Prezydenta Miasta jak wyżej została wydana z rażącym naruszeniem prawa,
Art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez stwierdzenie, ze nie zamieszczenie w decyzji konkretnych typów anten, mocy oraz azymutów nie jest rażącym naruszeniem prawa w sytuacji, w której organ architektoniczno-budowlany nie ma możliwości skorygowania decyzji, zwłaszcza, ze nie dysponuje aktami sprawy z postępowania lokalizacyjnego, ani wskazaną przez SKO opinią Wydziału Kształtowania Środowiska UM z dnia 17 grudnia 2010 r., czy tym bardziej dokumentacją dostarczoną przez inwestora - które ponadto nie jest wiążące ani dla organu wydającego decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, ani tym bardziej dla organów architektoniczno-budowlanych,
Art. 54 pkt 1 i art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez uznanie, ze wydanie decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego bez określenia jej wszystkich elementów ( parametrów technicznych) nie jest dotknięte wadą rażącego naruszenia prawa w sytuacji, w której bez tych elementów inwestycja ta może być kształtowana dowolnie - z zagrożeniem dla ludzi i środowiska, art. 74 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w ten sposób, ze organy orzekające w sprawie odmówiły zbadania bezpieczeństwa ekologicznego inwestycji, a w konsekwencji dopuściły do sytuacji, w której realizacja inwestycji bez jakiejkolwiek kontroli parametrów technicznych inwestycji może doprowadzić do narażenia życia i zdrowia obywateli, błędne zastosowanie art. 53 § 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym będące wynikiem bezzasadnego przyjęcia, ze w niniejszej sprawie upłynął 12 miesięczny termin od daty doręczenia lub ogłoszenia decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, co implikuje niemożność stwierdzenia nieważności decyzji