Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2014r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z.I. na czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wezwania do zapłaty za przechowywanie broni w depozycie postanawia odrzucić skargę.
Dnia [...] kwietnia 2014 r. Komendant Wojewódzki Policji wystosował do Z.I. wezwanie nr [...] do zapłaty kwoty 498,52 zł tytułem uregulowania zobowiązania powstałego w związku z naliczoną opłatą za przechowywanie broni w depozycie policyjnym w okresie od dnia [...] maja 2013 r. do dnia [...] grudnia 2013 r. Jako podstawę prawną wezwania organ wskazał art. 23 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r., nr 52, poz. 525 ze zm.) oraz § 11 ust. 1 i 2, § 12 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad deponowania broni i amunicji w depozycie Policji... (Dz. U. nr 152, poz. 1609).
Z.I. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na powyższą czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji.
W skardze Z.I. podał, że był przekonany, iż po upływie okresu bezpłatnego przechowywania broni w depozycie zostanie wezwany przez Policję "co do dalszych decyzji w sprawie". Wskazał też, że naliczono kwotę za przechowywanie broni bez uprzedniego wezwania do zapłaty, a wysokość opłaty przekracza realną wartość przechowywanej broni gazowej.
W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Policji wniósł o oddalenie skargi wskazując, że opłata za depozyt broni wynika z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji i obciąża osobę, która utraciła prawo do jej posiadania. Zdaniem organu skarżący, pozostawiając broń w depozycie winien był liczyć się z koniecznością zapłaty.
W wykonaniu zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia 6 czerwca 2014 r. skarżący wezwany został do podania w terminie 7 dni czy przed wniesieniem skargi do Sądu skierował w trybie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi do zaskarżonego organu administracji publicznej, tj. Komendanta Wojewódzkiego Policji wezwanie do usunięcia naruszenia prawa oraz do nadesłania do Sądu odpisu wniesionego ewentualnie wezwania, pod rygorem przyjęcia, iż wezwanie takie nie zostało do organu wystosowane. Wezwanie zostało doręczone skutecznie skarżącemu w dniu 24 czerwca 2014 r.
27 czerwca 2014 r. do Sądu wpłynęło pismo Z.I., w którym skarżący wskazał na błędną procedurę zastosowaną przez organ, ponieważ jego zdaniem najpierw organ powinien był wezwać go do zapłaty, a następnie wystosować upomnienie, a nadto podkreślił, że skargę do Sądu wniósł zgodnie z pouczeniem zawartym w wezwaniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. zważył, co następuje:
Skargę należało odrzucić jako niedopuszczalną.
Badanie merytorycznej zasadności skargi zawsze poprzedza analiza jej dopuszczalności. W tym zakresie Sąd bada czy skarga dotyczy przedmiotu objętego właściwością sądu administracyjnego określoną przepisem art. 1 ustawy z dnia
25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, póz. 1269 ze zm.), który stanowi, iż sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem działalności administracji publicznej. Nadto granice kognicji rzeczowej wojewódzkich sądów administracyjnych sprecyzowane zostały w przepisach art. 3 § 2 i 3 oraz art. 4 i art. 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a.