Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2014 r. w Gorzowie Wlkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku M.K. o udzielenie prawa pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania specjalnego zasiłku opiekuńczego p o s t a n a w i a : ustanowić radcę prawnego.
25 marca 2014 r. do tut. Sądu wpłynął wniosek M.K. o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie ustanowienia radcy prawnego.
W uzasadnieniu wniosku skarżąca podała, że znajduje się w bardzo trudnej sytuacji materialnej. M.K. wskazała, że jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku. Skarżąca przestawiła ponoszone wydatki związane z eksploatacją mieszkania (czynsz-450 zł, gaz, telefon, tv - 100 zł).
W uzupełnieniu złożonego wniosku skarżąca oświadczyła, e znajduje się w separacji faktycznej z mężem, który pracuje w Niemczech i przekazuje jej miesięcznie kwotę 800 zł na spłatę kredytu hipotecznego (700 zł miesięcznie).
Nadto podała, że otrzymuje pomoc finansową od córki i syna, którą przeznacza na opłacenie czynszu i inne podstawowe potrzeby życiowe.
Wniosek jest uzasadniony.
Zgodnie z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.), prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania.
Należy zauważyć, że skarżąca z mocy ustawy jest zwolniona od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych (art. 239 pkt 1 lit. a p.p.s.a.).
Przepisy o przyznaniu prawa pomocy, w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego na zasadach prawa pomocy, mają odpowiednie zastosowanie do stron korzystających z ustawowego zwolnienia od obowiązku uiszczania kosztów sądowych (art. 262 p.p.s.a.).
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. prawo pomocy w zakresie częściowym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 3 p.p.s.a.).
Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez same strony. Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, miedzy innymi kosztów sądowych (wpisu) czy kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika.
Zasadą jest, iż prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów postępowania sądowego, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. W literaturze wskazuje się, że prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39).
Analiza sytuacji materialnej M.K. prowadzi do wniosku, że została spełniona ustawowa przesłanka o której mowa w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Zważyć trzeba, że z przedłożonego zaświadczenia wynika, iż skarżąca od dnia 24 września 2013 r. jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku.
M.K. otrzymuje od męża z którym pozostaje w separacji faktycznej kwotę 800 zł miesięcznie, którą przeznacza na spłatę kredytu hipotecznego. Skarżącej pomagają również finansowo jej dzieci. Nadto z treści formularza PPF wynika, że M.K. nie posiada oszczędności ani majątku.
Powyższe okoliczności uzasadniają tezę, że skarżąca nie posiada możliwości poczynienia wydatków nie służących bieżącemu - koniecznemu utrzymaniu.
Konstatując należy stwierdzić, że wniosek M.K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego jest uzasadniony i dlatego na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. został uwzględniony.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.