Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2013 r. w Gorzowie Wlkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku A.T. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy p o s t a n a w i a : 1. zwolnić skarżącego od ponoszenia kosztów sądowych, 2. ustanowić adwokata.
Na podstawie zarządzenia z dnia 11 marca 2013 r. Przewodniczącego Wydziału A.T. został wezwany do uiszczenia wpisu od wniesionej skargi w wysokości 200 zł.
28 marca 2013 r. wpłynął do tut. Sądu wniosek A.T. o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata.
W uzasadnieniu wniosku skarżący podał, że znajduje się w trudnej sytuacji materialnej. A.T. oświadczył, że jego miesięczny dochód składa się z zasiłku stałego (444 zł), zasiłku celowego (250 zł) oraz zasiłku pielęgnacyjnego (153 zł). Skarżący podał, że kwotę 153 zł przeznacza na spłatę alimentów.
Wniosek jest uzasadniony.
Zgodnie z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.), prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania.
W myśl art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. prawo pomocy w zakresie całkowitym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika podatkowego (art. 245 § 2 p.p.s.a.).
Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez same strony. Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, miedzy innymi kosztów sądowych (wpisu) czy kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika.
Zasadą jest, iż prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów postępowania sądowego, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. W literaturze wskazuje się, że prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39).
W rozpoznawanej sprawie nie może budzić wątpliwości, że A.T. znajduje się w trudnej sytuacji materialnej.
Zważyć bowiem trzeba, że dochód skarżącego z tytułu świadczeń z pomocy społecznej i świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 847 zł. A.T. kwotę 153 zł przeznacza na spłatę alimentów. Nie można również pominąć, że skarżący jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym
Z treści formularza PPF wynika, że A.T. nie posiada oszczędności ani majątku. W świetle zasad doświadczenia życiowego w pełni uprawniony jest wniosek, że posiadane przez skarżącego środki pieniężne pozwalają jedynie na zabezpieczenie podstawowych potrzeb życiowych.
Konstatując należy stwierdzić, że wniosek A.T. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika zawiera usprawiedliwione podstawy i dlatego na podstawie w art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. został uwzględniony.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.