Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Andrzej Majzner po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. O. i B. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w kwestii wniosku pełnomocnika skarżących o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej postanawia: przyznać radcy prawnemu R. S. (S.) kwotę 1.107 zł (jeden tysiąc sto siedem zł) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;
Wyrokiem z dnia 24 września 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach orzekł o oddaleniu skargi w niniejszej sprawie.
Następnie, postanowieniami wydanymi odpowiednio w dniach: 4 lutego 2015 r. oraz 16 marca 2015 r., B. O. oraz Z. O. przyznano prawo pomocy ustanawiając dla nich pełnomocnika z urzędu, na którego Okręgowa Izba Radców Prawnych w Katowicach wyznaczyła radcę prawnego R.S..
W dniu 4 maja 2015 r. wspomniany pełnomocnik wniósł w imieniu Z. O. skargę kasacyjną od wydanego w sprawie wyroku zarzucając temu orzeczeniu naruszenie prawa materialnego i procesowego oraz popierając swoje stanowisko stosowną argumentacją. Równocześnie wniósł o przyznanie kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu w postępowaniu ze skargi kasacyjnej, według norm przepisanych, składając oświadczenie, iż koszty te nie zostały opłacone w całości lub w części.
Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2017 r. (sygn. akt II OSK 2443/16) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił powyższą skargę kasacyjną. Jak wynika ze sporządzonego protokołu (karta 254 akt sprawy), na rozprawie przed tym Sądem nikt się nie stawił.
Pismem z dnia 30 sierpnia 2017 r. radca prawny R.S. ponowił swój wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu w postępowaniu ze skargi kasacyjnej.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje.
Artykuł 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) stanowi, że pełnomocnik procesowy wyznaczony w ramach przyznanego prawa pomocy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Należy w tym miejscu podnieść, że chociaż problematyka objęta niniejszym postanowieniem podlega aktualnie regulacjom rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. poz. 1715 ze zm.), to jednak uwzględniono fakt, iż w świetle § 22 tego rozporządzenia, podobnie jak i z mocy § 22 wcześniejszego rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. poz. 1805), w sprawach wszczętych i niezakończonych przed wejściem w życie tych aktów wykonawczych stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Postępowanie w zakresie niniejszej sprawy zostało wszczęte 4 kwietnia 2014 r., z kolei zakończenie postępowania przed sądem pierwszej instancji (czyli wydanie przez tutejszy Sąd wyroku) nastąpiło 24 września 2014 r. Oba te fakty miały miejsce przed wejściem w życie obydwu przywołanych rozporządzeń, które zaczęły obowiązywać odpowiednio od 1 listopada 2016 r. oraz od 1 stycznia 2016 r. W tym stanie rzeczy, podejmując niniejsze rozstrzygnięcie zastosowano przepisy dotychczasowe, czyli unormowania jeszcze wcześniejszego rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.).
Mając na uwadze powyższe, wnioskującemu przyznano koszty zastępstwa procesowego na podstawie § 15 przedmiotowego rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r., w kwocie 1.107 zł na którą składa się wynagrodzenie za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej, w wysokości 900 zł, wynikającej z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b) wspomnianego rozporządzenia jako 75 % stawki minimalnej wskazanej w § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) przywołanego aktu wykonawczego, w związku z § 6 pkt 4 tego aktu (wynoszącej 1.200 zł). Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest bowiem należność pieniężna, w kwocie 5.424,75 zł - stanowiąca wartość opłaty planistycznej nałożonej zaskarżoną decyzją na Z. O. (vide: pismo skarżącego z dnia 7 czerwca 2014 r. - karta nr 9 akt sprawy oraz uzasadnienie wydanego w sprawie wyroku). W tym miejscu wypada zaznaczyć, że wnioskujący pełnomocnik wniósł skargę kasacyjną tylko w imieniu Z. O., a tym samym, jako wartość przedmiotu zaskarżenia przyjęto jedynie kwotę opłaty planistycznej przypadającej na jego osobę, nie uwzględniając należności dotyczącej B. O..
Przyznane wynagrodzenie podwyższono - stosownie do § 2 ust. 3 rzeczonego rozporządzenia - o podatek od towarów i usług obliczony według stawki 23 %, wynoszący 207 zł;
Niniejsze rozstrzygnięcie podjęto na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 8 p.p.s.a.