Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Broda (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka, Sędzia WSA Artur Żurawik, Protokolant Agnieszka Jurczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 września 2016 r. sprawy ze skargi A. M. na uchwałę Rady Miasta Rybnika z dnia 23 lutego 2011 r. nr 78/VII/2011 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: odrzucić skargę.
Uchwałą Rady Miasta Rybnika nr 78/VII/2011 z dnia 23 lutego 2011r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Rybnika dla określonych terenów, zmieniony został symbol drogi ul. [...] z drogi dojazdowej (KDD) na drogę lokalną (18,7KDL).
Skargę na powyższą uchwałę w części dotyczącej zmiany statusu drogi ul. [...] wniosła A. M. wskazując na naruszenie jej interesu prawnego wynikającego z faktu posiadania nieruchomości położonej bezpośrednio przy tej drodze. Zdaniem skarżącej zmiana statusu drogi z dojazdowej na lokalną spowoduje zwiększenie natężenia ruchu, a co za tym idzie zwiększenie emisji spalin oraz hałasu. W konsekwencji doprowadzi to również do zmniejszenia wartości należącej do niej nieruchomości.
W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Rybnika wniosła o jej odrzucenie z uwagi na nie wykazanie przez skarżącą interesu prawnego do zaskarżenia w opisanym zakresie uchwały z dnia 23 lutego 2011r.
W toku postępowania sądowego skarżąca potwierdziła, że zmiana oznaczenia drogi nie doprowadziła do zmiany jej szerokości w stosunku do zapisów wcześniej obowiązującego planu miejscowego, a usytuowanie ogrodzenia należącej do niej nieruchomości pozwala na urządzenie drogi zgodnie z zapisami planu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Zarzuty zawarte w skardze A. M. nie mogą być przedmiotem merytorycznej kontroli sądowej, albowiem skarga nie została wniesiona przez podmiot uprawniony w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym ( tekst jedn. Dz. U. z 2016r. poz. 446, zwanej dalej: "u.s.g." ) zgodnie z którym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.
Z kolei zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 5a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm., zwanej dalej p.p.s.a.) Sąd odrzuca skargę jeżeli interes prawny lub uprawnienie wnoszącego skargę na uchwałę lub akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, nie zostały naruszone stosownie do wymagań przepisu szczególnego. Zatem podstawę do odrzucenia skargi stanowi brak naruszenia interesu prawnego wnoszącego skargę na uchwałę. Taka sytuacja w ocenie Sądu ma miejsce w rozpoznawanej sprawie.
Naruszenie interesu prawnego, o jakim mowa w art. 101 ust. 1 u.s.g., łączyć musi naruszenie subiektywnie pojmowanego interesu skarżącego ( interes prawny powinien wynikać z przepisów prawa materialnego) z obiektywnym nieprzestrzeganiem norm prawnych powszechnie obowiązujących przez organ gminy podejmujący uchwałę. Przyjęta w art. 101 ust. 1 u.s.g. konstrukcja rzutuje w sposób istotny na legitymację skarżącego. Inaczej niż w postępowaniu regulowanym przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, według którego stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie (art. 28 k.p.a.) uprawnionym zaś, do wniesienia skargi z art. 101 u.s.g. może być jedynie ten podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. Ze sformułowania powyższego wynika, że nie jest to skarga powszechna (actio popularis), służąca każdemu, kto zarzuca wyłącznie naruszenie obiektywnego porządku prawnego. Do jej wniesienia nie legitymuje stan zagrożenia naruszeniem prawa, ani nawet samo naruszenie prawa, bez wykazania związku tego naruszenia z sytuacją prawną skarżącego. Skarżący, skarżąc uchwałę organu gminy na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g., musi wykazać istnienie związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą, a jego indywidualną sytuacją prawną. Musi on udowodnić, że zaskarżona uchwała naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na jego sferę prawnomaterialną, pozbawia go przykładowo pewnych uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. Przy czym należy również wskazać, że interes prawny winien być aktualny, obiektywnie istniejący w dacie wejścia w życie zaskarżonego aktu, bądź najpóźniej w dacie złożenia skargi. Nie może to być tylko interes przewidywany w przyszłości, hipotetyczny. Naruszenie interesu prawnego konkretnego podmiotu nie może polegać na tym, że uchwała mogłaby stwarzać zagrożenie wystąpienie naruszenia w przyszłości (por. wyrok NSA z dnia 22 sierpnia 2008r., sygn. akt I OSK 277/08, wyrok NSA z dnia 17 maja 2012r. sygn. akt I OSK 208/12, wyrok NSA z dnia 1 marca 2005r. sygn. akt OSK1437/04, wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 czerwca 2005r. sygn. akt II SA/Wa 1928/04 dostępne na : www.orzeczenia.nsa.gov.pl).