Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Artur Żurawik, , , po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu Starosty [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] r., [...] w przedmiocie kosztów związanych z usunięciem, przechowywaniem i oszacowaniem pojazdu postanawia: odrzucić sprzeciw.
Pismem z dnia 2 listopada 2020 r., Starosta [...], wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach sprzeciw od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach w przedmiocie kosztów związanych z usunięciem, przechowywaniem i oszacowaniem pojazdu. Zaskarżoną decyzją uchylono decyzję Starosty [...], którą nałożono na M.B. obowiązek zapłaty kosztów wynikających z usunięcia i przechowywania pojazdu na parkingu strzeżonym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Merytoryczne rozpatrzenie sprzeciwu w postępowaniu przed sądem administracyjnym każdorazowo poprzedza analiza wymogów jego dopuszczalności. Postępowanie sądowoadministracyjne może się bowiem toczyć wyłącznie na skutek prawnie dopuszczalnego oraz skutecznie wniesionego sprzeciwu. Stwierdzenie niespełnienia którejkolwiek z przesłanek dopuszczalności zaskarżenia uniemożliwia nadanie sprzeciwowi dalszego biegu, co w konsekwencji prowadzi do jego odrzucenia. Taka właśnie sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie. W świetle art. 64a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, dalej przywoływana jako P.p.s.a.), od decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 K.p.a. skarga nie przysługuje, jednakże strona niezadowolona z treści decyzji może wnieść od niej sprzeciw. Do sprzeciwu od decyzji stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, o ile ustawa nie stanowi inaczej (art. 64b § 1), a rozpoznając sprzeciw od decyzji, sąd ocenia jedynie istnienie przesłanek do wydania decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 K.p.a. (art. 64e P.p.s.a.).
Zgodnie z art. 50 § 1 i 2 P.p.s.a. uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka, organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym oraz inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi. Skuteczne złożenie skargi, a na podstawie art. 64b § 1 P.p.s.a. również sprzeciwu, uzależnione jest zatem istnienia interesu prawnego. W związku z tym skargę co do zasady może wnieść podmiot, który wykaże związek między chronionym przez przepisy prawa materialnego interesem prawnym a aktem lub czynnością organu administracji publicznej.
W orzecznictwie sądów administracyjnych powszechnie wskazuje się, że organ, który w I instancji wydał rozstrzygnięcie w sprawie, nie jest uprawniony do wniesienia w tej sprawie skargi do sądu administracyjnego, chociażby sprawa dotyczyła jego interesu prawnego lub reprezentowanego przez niego podmiotu (wyrok NSA z 3 lutego 2006 r., sygn. akt I OSK 824/05, dostępne na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Wskazuje się, że organ administracji publicznej, który wydał decyzję w I instancji nie ma interesu prawnego we wniesieniu skargi do sądu administracyjnego na decyzję wydaną w tej sprawie przez organ II instancji, bowiem wydając decyzję administracyjną nie czyni tego celem ochrony lub urzeczywistnienia własnego interesu prawnego, lecz celem realizacji ustawowych kompetencji, których wykonywanie podlega ocenie między innymi w ramach kontroli instancyjnej.
W niniejszej sprawie sprzeciw wniósł Starosta [...], który wydał decyzję jako organ I instancji, uchyloną następnie przez zaskarżoną decyzję Kolegium. Starosta nie jest stroną postępowania sądowoadministracyjnego, gdyż wnosząc sprzeciw nie działał jako podmiot, którego własnego interesu prawnego lub obowiązku prawnego dotyczy sprawa, lecz występował jako organ administracji publicznej w stosunkach publiczno-prawnych na mocy przyznanych mu ustawowo kompetencji. Jego skargę należało uznać więc za niedopuszczalną.
Wobec powyższego przedmiotowy sprzeciw organu pierwszej instancji jest niedopuszczalny, zatem podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 P.p.s.a.