Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk, Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi M. S. i I. S. na uchwałę Rady Miasta S. z dnia [...] marca 2007 r. Nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego p o s t a n a w i a odrzucić skargę ,
W dniu [...] kwietnia 2015 r. M. S. i I. S. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę na uchwałę Rady Miasta S. z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów części Miasta S. przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i usługową. Zaskarżonej uchwale zarzucono naruszenie:
1) art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia z dnia 27 marca 2003 r.
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r., poz. 199) w zw.
z art. 4 ust. 1 ww. ustawy, poprzez przekroczenie przez organ uprawnień w zakresie władztwa planistycznego w efekcie nieuzasadnionego nieuwzględnienia chronionego prawem interesu skarżących w poszanowaniu ich prawa własności co do spornych nieruchomości oraz nieuwzględnienia przy uchwalaniu planu miejscowego faktycznej dostępności projektowanych dróg i tego, że drogi te, spełniać będą de facto funkcję publiczną, a nie jedynie wewnętrzną;
2) art. 1 ust. 1 pkt 9 i 10 ww. uchwały, poprzez nieuprawnione nieuwzględnienie funkcji, jaką spełniać będą w przyszłości, z uwagi na swoje ulokowanie, drogi zaprojektowane na działkach o nr [...], [...], [...], [...] i przez to naruszenie obowiązków w zakresie wykonywania władztwa planistycznego z uwzględnieniem interesu publicznego oraz dyrektyw w zakresie rozwoju infrastruktury; naruszenie zasady ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju;
3) § 15 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690), poprzez zaprojektowanie warunków technicznych drogi bez uwzględnienia jej dostępności dla ogółu uczestników ruchu drogowego.
Wniesienie skargi do sądu zostało poprzedzone wezwaniem Rady Miasta S. z dnia [...] lutego 2015 r. do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę ww. uchwały, w ten sposób, aby działki o nr [...], [...], [...], [...] zostały w miejscowym planie przeznaczone pod drogi publiczne, nie zaś wewnętrzne.
Ponadto skarżący podnieśli, że mają interes prawny w kwestionowaniu przeznaczenia ww. działek, gdyż są właścicielami spornych nieruchomości, zaś sposób, w jaki ograniczeni zostali co do możliwości wykonywania ich prawa własności do spornych nieruchomości uzasadnia polemikę z treścią uchwały. Podkreślili, że postanowienia zaskarżonej uchwały czynią niemożliwym dokonywanie sprzedaży wydzielonych działek, z uwagi na brak ich dostępu do drogi publicznej.
Następnie skarżący wskazali, że w ich ocenie organ nadużył władztwa planistycznego w ten sposób, że wydzielone działki przeznaczył pod drogi wewnętrzne, podczas gdy z treści planu, w tym jego części graficznej, jednoznacznie wynika, że spełniać one będą funkcję zgoła odmienną. Drogi mają stanowić uzupełnienie już istniejącej infrastruktury drogowej i być połączone z drogami publicznymi. Będą one zatem dostępne dla ogółu ruchu drogowego, zaś korzystanie z nich nie będzie w rzeczywistości w żaden sposób ograniczone. Zdaniem skarżących organ zatrzymał się niejako w połowie drogi, gdyż z jednej strony zaplanował przebieg mających powstać dróg w taki sposób, by przeznaczyć je do korzystania nieograniczonej liczbie podmiotów, z drugiej jednak strony, odmówił przydania im statusu dróg publicznych. Nadto podkreślono, że ulokowanie drogi oraz jej przeznaczenie jako integralnej części dróg publicznych wymaga, aby koszty związane z jej szeroko rozumianym utrzymaniem mogły być zgodnie z prawem ponoszone przez zarządcę, jakim w tym przypadku jest Burmistrz S.. Jednocześnie organ mając świadomość tego, że sporne drogi będą drogami ogólnodostępnymi winien projektować je w taki sposób, aby zapewnić odpowiednie z nich korzystanie. Tak więc kwestie techniczne związane z projektowanymi drogami powinny być pochodną ich rzeczywistej funkcji. Z tego względu organ ustalając warunki techniczne drogi w tym sposób, w jaki uczyniono to w planie miejscowym, naruszył prawo.