Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Elżbieta Piechowiak po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu MOBI-PLUS sp. z o.o. sp.k. w B. od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2019 r., nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji ostatecznej dotyczącej ustalenia warunków zabudowy postanawia odrzucić sprzeciw.
Pismem z dnia [...] stycznia 2020r. [...] spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, spółka komandytowa w B. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy sprzeciw od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2019r. nr [...] w przedmiocie uchylenia w całości decyzji Prezydenta M. B. z dnia [...] sierpnia 2018r. nr [...] i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. Jednocześnie spółka wniosła o umorzenie wobec niej postępowania w oparciu o art. 161§ 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019r., poz. 2325)-dalej jako p.p.s.a.-z uwagi na fakt, że wnosząca sprzeciw zbyła nieruchomość, której dotyczy skarżona decyzja, co czyni bezprzedmiotowym dalsze prowadzenie postępowania w stosunku do spółki.
Do sprzeciwu załączono m.in. kserokopię aktu notarialnego umowy sprzedaży nieruchomości położonej w B. przy ul. [...] z dnia [...] października 2019r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 50 § 1 w zw. Z art. 64b §1 p.p.s.a. uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brał udział w postępowaniu administracyjnym. Jedną z podstawowych przesłanek dopuszczalności wniesienia skargi lub sprzeciwu jest zatem istnienie interesu prawnego do jej wniesienia.
Pod pojęciem interesu prawnego, o którym mowa w art. 50 § 1 p.p.s.a., rozumie się istnienie związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków wnoszącego skargę a zaskarżonym aktem. O istnieniu interesu prawnego decydują, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, przepisy prawa materialnego, ale także procesowego lub ustrojowego, przyznające stronie konkretne, indywidualne i aktualne korzyści. Pojęcie strony może być wyprowadzone tylko z konkretnej normy prawnej, która może stanowić podstawę do sformułowania interesu lub obowiązku (tak w wyroku NSA z 5 października 1998 r II S.A.1104/98, niepublikowanym).
Interes prawny jest to zatem interes związany z prawem, a więc z przepisami prawa, z których dla określonego podmiotu wynikają jakieś prawa lub obowiązki. Naruszenie interesu prawnego określonego podmiotu zachodzi przede wszystkim wtedy, gdy nastąpi zmiana sfery prawnej tego podmiotu. Będzie to miało miejsce w sytuacji, gdy na skutek wydania przez organ określonego aktu lub podjęcia określonej czynności, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a p.p.s.a. zostaną na ten podmiot nałożone nowe obowiązki, zostanie zmieniona treść dotychczasowych obowiązków, podmiot ten zostanie pozbawiony przysługujących mu uprawnień lub przysługujące mu uprawnienia zostaną zmienione. Ze skargą do sądu administracyjnego może zatem wystąpić podmiot, który wykaże związek pomiędzy swoją sytuacją prawną i normą prawa materialnego, procesowego lub ustrojowego (por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, LexisNexis Warszawa 2009, s. 275, uzasadnienie uchwały NSA z dnia 11 kwietnia 2005 r., OPS 1/04, ONSAiWSA 2005 Nr 4, poz. 62). W konsekwencji takiej regulacji postępowanie sądowoadministracyjne może być prowadzone jako postępowanie bezwzględnie oparte na zasadzie skargowości, tylko na podstawie skargi ( sprzeciwu) wniesionych przez legitymowany do tego podmiot. Podmioty mają legitymację do złożenia skargi (sprzeciwu) w zakresie określonym przepisami prawa. Ustalenie zatem zakresu tej legitymacji musi nastąpić w postępowaniu wstępnym, natomiast brak legitymacji jest podstawą do odrzucenia skargi (sprzeciwu). Nie wykazanie owego związku skutkuje tym, iż podmiot wnoszący skargę lub sprzeciw nie jest legitymowany do ich wniesienia. Skarga taka bądź sprzeciw podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Zgodnie bowiem z tym przepisem Sąd odrzuca skargę jeżeli jej wniesienie jest z innych przyczyn, tj. innych niż wskazane w art. 58 § pkt 1 - 5, niedopuszczalne.