Niedopuszczalne jest wniesienie skargi na bezczynność organu /art. 216 par. 1 Kpa/ dopóty, dopóki we właściwym trybie nie zostanie wzruszone ostateczne postanowienie o zawieszeniu postępowania lub nie zostanie podjęte postępowanie.
Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił na podstawie art. 207 par. 6 Kpa skargę Marka W. na bezczynność Okręgowej Rady Adwokackiej w K. w rozpatrzeniu wniosku o wystąpienie do Ministra Sprawiedliwości w sprawie wyrażenia zgody na wykonywanie zawodu adwokata indywidualnie.
Marek W. nadał w dniu 1 czerwca 1991 r. listem poleconym, adresowanym bezpośrednio do Ministra Sprawiedliwości, wniosek o wyrażenie zgody na podstawie art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/ na wykonywanie zawodu adwokata indywidualnie.
Wniosek ten Ministerstwo Sprawiedliwości przekazała do Okręgowej Rady Adwokackiej w K. jako organu właściwego, ponieważ Marek W. był członkiem Zespołu Adwokackiego w K.
(...) Postanowieniem z dnia 26 sierpnia 1991 r. Okręgowa Rada Adwokacka zawiesiła postępowanie dotyczące nadania przez nią biegu sprawie wykonywania przez Marka W. zawodu adwokata indywidualnie - do czasu zakończenia prowadzonego przeciwko niemu postępowania dyscyplinarnego.
(...) Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej nie uwzględniło odwołania Marka W. od tego postanowienia, wyrażając pogląd, że organ I instancji mógł skorzystać z art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, ponieważ wynik postępowania dyscyplinarnego może mieć wpływ na wynik sprawy dotyczącej wykonywania przez niego zawodu indywidualnie. Pouczono Marka W. o możliwości wniesienia do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargi na postanowienie w sprawie zawieszenia postępowania.
W skardze do Sądu Marek W. wniósł o zobowiązanie Okręgowej Rady Adwokackiej w K. do rozpatrzenia jego wniosku w trybie art. 4 ust. 3 cytowanej ustawy - Prawo o adwokaturze, jednocześnie podkreślając, że wynik postępowania dyscyplinarnego nie może wpływać na sposób rozstrzygnięcia sprawy wykonywania przez niego zawodu adwokata indywidualnie. Zdaniem skarżącego, niezrozumiała jest negatywna ocena przez organy adwokatury jego czynności podjętych w celu uzyskania możliwości wykonywania wyuczonego zawodu "w trybie art. 24 ustawy o działalności gospodarczej". W jego ocenie, Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej błędnie poinformowało go o możliwości zaskarżenia do sądu administracyjnego postanowienia o zawieszeniu postępowania, "co świadczy o nieznajomości procedury administracyjnej /jak wiadomo, tylko decyzje merytoryczne, a nie postanowienia tyczce toku postępowania można zaskarżyć do NSA/". Wreszcie skarżący zarzucił Okręgowej Radzie Adwokackiej posługiwanie się limitami w planie rozmieszczenia adwokatów jako środkiem zmniejszenia konkurencji zawodowej.
Sekretarz Naczelnej Rady Adwokackiej wniósł o oddalenie skargi jako czynności procesowej kwestionującej uchwały organów obu instancji o zawieszeniu postępowania administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zawieszenie postępowania administracyjnego i tak zwana bezczynność organu w rozpatrzeniu sprawy są odrębnymi i wzajemnie wyłączającymi się instytucjami prawa procesowego. Nie wnikając w istotę i cel zawieszenia postępowania, należy podkreślić, że w świetle art. 103 Kpa wstrzymuje ono bieg terminów przewidzianych w kodeksie. Ostateczne postanowienie o zawieszeniu postępowania więc eliminuje możność powstania tak zwanej bezczynności organu, związanej z upływem terminu załatwienia sprawy w określonej instancji. Postanowienie takie może być zaskarżone do sądu administracyjnego stosownie do art. 196 par. 3 pkt 1 Kpa w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 22 ustawy z dnia 24 maja 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 34 poz. 201/. Nie jest natomiast dopuszczalne wniesienie skargi na bezczynność organu /art. 216 par. 1 Kpa/ dopóty, dopóki we właściwym trybie nie zostanie wzruszone ostateczne postanowienie o zawieszeniu postępowania lub nie zostanie podjęte postępowanie.
Ze skargi wynika, że dotyczy ona bezczynności organu I instancji w rozpatrzeniu wniosku skarżącego, dotyczącego wykonywania zawodu adwokata indywidualnie, i jest rezultatem przekonania skarżącego o niedopuszczalności kwestionowania przed sądem postanowienia o zawieszeniu postępowania administracyjnego.
Warunkiem merytorycznego rozpatrzenia skargi przez sąd jest wyczerpanie przez skarżącego środków przewidzianych w art. 37 Kpa, co nakazuje art. 216 par. 2 Kpa. Chodzi tu o wniesienie zażalenia do Naczelnej Rady Adwokackiej na niezałatwienie wniosku Marka W. w przewidzianym terminie. Również tego skarżący nie spełnił.
Dlatego Sąd Administracyjny na podstawie art. 207 par. 6 Kpa orzekł jak w sentencji. (...)
Z nadesłanych przez skarżącego materiałów wynika, że w dniu 30 marca 1992 r. przesłano stronom orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 29 lutego 1992 r. Powstała więc (...) możliwość bezzwłocznego podjęcia zawieszonego postępowania i rozpatrzenia przez organ I instancji wniosku Marka W. w trybie art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124 ze zm./.