Bez względu na to, czy decyzję pierwszoinstancyjną w sprawie nadzoru budowlanego wydał rejonowy organ rządowej administracji ogólnej czy też organ samorządowy właściwy na podstawie porozumienia, o jakim mowa w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, organem odwoławczym jest zawsze właściwy miejscowy wojewoda /art. 17 pkt 1 Kpa/.
postanawia:
Odwołania od decyzji o ustaleniu miejsca i warunków inwestycji oraz od postanowień zawierających informację o możliwościach i warunkach realizacji inwestycji rozpoznaje właściwy Wojewoda.
Podstawowy problem w rozpoznawanej sprawie polega na trudności w zakwalifikowaniu aktu nazwanego "opinią lokalizacyjną" w sytuacji gdy burmistrz miasta nie podał w nim podstawy prawnej, a obowiązujące prawo pojęcia "opinii lokalizacyjnej" nie używa.
Z treści omawianego aktu, błędnie nazwanego "opinią lokalizacyjną" wynika, że jest to w istocie decyzja /a nie postanowienie/ o ustaleniu warunków i miejsca inwestycji budowlanej lub o zatwierdzeniu planu zagospodarowania działki.
Do wydania decyzji w tym przedmiocie upoważnia par. 45 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./.