1. Odwołanie ze stanowiska wiceprezesa okręgowej komisji arbitrażowej na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 23 października 1975 r. o Państwowym Arbitrażu Gospodarczym /Dz.U. nr 34 poz. 183/ nie jest równoznaczne z rozwiązaniem stosunku pracy nawiązanego na podstawie mianowania.
2. Akt administracyjny odwołujący pracownika ze stanowiska na jakim został on zatrudniony na podstawie powołania, nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z czym nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 207 par. 6 Kpa odrzucił skargę Stanisława P. na decyzję Prezesa Państwowego Arbitrażu Gospodarczego z dnia 27 czerwca 1985 r. w przedmiocie odwołania ze stanowiska wiceprezesa Okręgowej Komisji Arbitrażowej w K.
Prezes Państwowego Arbitrażu Gospodarczego decyzją z dnia 27 czerwca 1985 r. nr KS-21/I/57/85 odwołał Stanisława P. ze stanowiska wiceprezesa Okręgowej Komisji Arbitrażowej K., wskazując jako podstawę prawną art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 23 października 1975 r. o Państwowym Arbitrażu Gospodarczym /Dz.U. nr 34 poz. 183/.
Powyższą decyzję Stanisław P. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności. Skarżący zarzucił rażące naruszenie prawa przy wydawaniu decyzji, w szczególności art. 18 ustawy o Państwowym Arbitrażu Gospodarczym. Naruszenie to, zdaniem skarżącego, polega na braku przesłanek wymienionych w tym przepisie odnoszących się do jego osoby, których wystąpienie umożliwia rozwiązanie stosunku pracy. Stwierdził przy tym, że odwołanie ze stanowiska wiceprezesa Okręgowej Komisji Arbitrażowej należy traktować jako równoznaczne z rozwiązaniem stosunku pracy, co wynika "posiłkowo" z zasady wyrażonej w art. 70 par. 2 kodeksu pracy oraz z unormowania zawartego w cytowanej ustawie o Państwowym Arbitrażu Gospodarczym, w której nie przewidziano możliwości odwołania pracownika z wyższego stanowiska z jednoczesnym pozostawieniem go na niższym, gorzej płatnym stanowisku. Ponadto skarżący uznał zaskarżoną decyzję za krzywdzącą go i naruszającą "zasady humanizmu socjalistycznego" ze względu na nieuwzględnienie takich okoliczności dotyczących jego osoby, jak" wieloletni staż pracy /w tym 30 lat w OKA/, wiek przedemerytalny /62 lata/, pozytywną ocenę jego dotychczasowej działalności zawodowej i społecznej oraz działalność w ruchu oporu w okresie II wojny światowej. W skardze podniesiony został także zarzut naruszenia przepisów postępowania administracyjnego przy wydawaniu powyższej decyzji, a w szczególności art. 107 par. 1 i 3 Kpa. Decyzja bowiem nie powołuje podstawy prawnej rozstrzygnięcia poza art. 10 ust. 2 ustawy o Państwowym Arbitrażu Gospodarczym, stanowiącym normę kompetencyjną, jak również nie zawiera żadnego uzasadnienia faktycznego i prawnego. Skarżący wreszcie wyraził pogląd, że za słusznością jego stanowiska w skardze przemawiają między innymi motywy wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 października 1981 r. II SA 590/81 /OSPiKA 1982 z. 12 poz. 207/ w związku z uchwałą Sądu Najwyższego - Połączonych Izb: Izby Cywilnej i Administracyjnej oraz Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 1 marca 1983 r. III AZP 11/82 /OSPiKA 1984 z. 1 poz. 1/.
Prezes Głównego Arbitrażu Gospodarczego w odpowiedzi na skargę podniósł, że decyzja z dnia 27 czerwca 1985 r. dotyczyła wyłącznie odwołania skarżącego ze stanowiska wiceprezesa Okręgowej Komisji Arbitrażowej w K. na podstawie art. 10 ustawy o Państwowym Arbitrażu Gospodarczym. Skarżący w dniu 1 lipca 1955 r. został mianowany na stanowisko arbitra i stosunek pracy nawiązany na podstawie mianowania trwa nadal, jego rozwiązanie zaś może nastąpić w razie wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 18 tej ustawy. Ograniczeń wynikających z powołanego przepisu nie stosuje się do odwołania ze stanowiska wiceprezesa, które jest stanowiskiem z powołania. Zdaniem Prezesa Państwowego Arbitrażu Gospodarczego, właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego do rozpatrzenia skargi w przedmiocie odwołania Stanisława P. ze stanowiska wiceprezesa Okręgowej Komisji Arbitrażowej nie można wyprowadzać z przepisów powołanej ustawy o Państwowym Arbitrażu Gospodarczym i dlatego w konkluzji wniósł on o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej.