Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA (del.) Tomasz Zbrojewski po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 października 2005 r., sygn. akt II SA/Kr 1022/05 o odmowie wstrzymania wykonania postanowienia w sprawie ze skargi J. G. na postanowienie Małopolskiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 29 czerwca 2005 r. Nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 27 października 2005 r. sygn. akt II SA/Kr 1022/05 odmówił skarżącemu J. G. wstrzymania wykonania postanowienia Małopolskiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 29 czerwca 2005 r. dotyczącego kary pieniężnej z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego.
Według Sądu, skarżący nie wskazał żadnej okoliczności, która uzasadniałby wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w trybie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. ). Ponadto na podstawie wstępnej oceny skargi Sąd uznał, że nie zachodzi prawdopodobieństwo jej uwzględnienia.
W zażaleniu na powyższe rozstrzygnięcie, J. G. zarzucił Sądowi I instancji, iż oddalając wniosek nie wziął pod uwagę, że zaskarżone postanowienie wydane zostało z rażącym naruszeniem prawa. Jego zdaniem, stanowisko, że akt administracyjny musi być wykonany tylko, dlatego, że jest ostateczny kłóci się z podstawami państwa prawa. Wykonanie postanowienia doprowadzi do wyrządzenia znacznej szkody i spowoduje trudne do odwrócenia skutki. Wartość całego obiektu, którego sprawa dotyczy jest o wiele mniejsza niż naliczona kara, zaś jej uiszczenie będzie się wiązało z koniecznością zadłużenia.
Reasumując J. G. stwierdził, że skoro MWINB zaliczył jego obiekt do kategorii VIII to treść art. 55 Prawa budowlanego świadczy wprost o tym, że nie obejmuje on tego rodzaju obiektów, a w konsekwencji nie ma zastosowania art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego. Tym samym, nałożenie kary jest bezpodstawne.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu administracyjnego na etapie postępowania przed sądem administracyjnym została unormowana przez ustawodawcę w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Przepis ten stanowi, iż po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu (decyzji bądź postanowienia) lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
A zatem, podstawową przesłanką wstrzymania wykonania aktu administracyjnego jest uprawdopodobnienie wystąpienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków w następstwie wykonania zaskarżonego aktu.
W orzecznictwie NSA przyjmuje się, że chodzi o taką szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, a który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (por. postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., [...], nie publikowane). Przy czym uprawdopodobnienie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania decyzji lub postanowienia spoczywa na stronie skarżącej.