Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Stankowski po rozpoznaniu w dniu 13 września 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. M. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 30 stycznia 2006 r., sygn. akt IV SA/Po 1087/05 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A. M. na decyzję Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Poznaniu z dnia 8 listopada 2005 r.,nr [...] w przedmiocie przeniesienia poborowego do rezerwy postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 20 stycznia 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odmówił A. M. wstrzymania wykonania decyzji Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Poznaniu z dnia 8 listopada 2005 r., utrzymującą w mocy decyzję Wojskowego Komendanta Uzupełnień w Pile z dnia 30 września 2005 r. o odmowie przeniesienia wyżej wspomnianego do rezerwy.
W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia Wojewódzki Sąd Administracyjny podał, że w skardze na decyzję Szefa Wojewódzkiego Sztabu skarżący zawarł wniosek "o wstrzymanie wykonania decyzji do czasu ustabilizowania się sytuacji materialnej osób pozostających na jego utrzymaniu, najpóźniej do końca marca 2006 r." W treści wniosku wynikało, że w związku z odbytym w dniu 12 października 2006 r. porodem żona skarżącego będzie przebywać na urlopie macierzyńskim a po jego zakończeniu przejdzie na urlop wychowawczy. Przyznanie jego żonie z tego tytułu zasiłku wychowawczego nie jest jednak pewne.
W omawianej sprawie nie zachodziły zdaniem Sądu przesłanki do wstrzymania zaskarżonej decyzji, bowiem instytucji tej co do zasady nie stosuje się do decyzji odmownych. Za stwierdzeniem braku przesłanek wyrażonych w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. przemawiał także fakt, że osobom podlegającym ustawie z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony RP (Dz.U. Nr 241, poz. 2416 ze zm.) oraz członkom ich rodziny przysługują wynikające z zawartych w niej regulacjach świadczenia.
Z powyższych względów wniosek A. M. należało uznać za bezzasadny i oddalić go na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący podkreślił, że wstrzymanie wykonania decyzji nie dotyczy decyzji odmownych jedynie co do zasady. Decyzja taka wymaga szeregu czynności wykonawczych. Świadczenia przewidziane w ustawie o powszechnym obowiązku obrony RP nie mają zdaniem skarżącego istotnego znaczenia. Wywodząc jak wyżej skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia Sąd i wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżanego aktu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Podzielając wyrażony w postanowieniu z dnia 30 stycznia 2006 r. zasadę, iż do decyzji odmownych nie ma zastosowania instytucja wstrzymania należy także dodać, że decyzja podjęta przez Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Poznaniu w dniu 8 listopada 2005 r. nie rodzi bezpośrednio zagrożeń przywoływanych w powołanym wyżej przepisie, mimo, iż następstwem (ale nie bezpośrednim) jej wydania jest nałożenie na skarżącego obowiązku wynikającego z ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony RP tj. odbycia zasadniczej służby wojskowej.
W takiej sytuacji ocenę zawartych w treści wniosku okoliczności, jaką przeprowadził Sąd, należy uznać za prawidłową.
Wydanie decyzji o odmowie przeniesienia do rezerwy nie jest równoznaczna z automatycznym skierowaniem do odbycia zasadniczej służby wojskowej, a tym samym nie powoduje natychmiastowego pogorszenia sytuacji rodzinnej i majątkowej.
Słusznie zauważa również Wojewódzki Sąd Administracyjny, że osobom podlegającym ustawie z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony RP (Dz.U. Nr 241, poz. 2416 ze zm.) oraz członkom ich rodzin przysługują określone uprawnienia zapobiegające powstaniu trudnej sytuacji rodzinnej.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji niniejszego postanowienia na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.