Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński po rozpoznaniu w dniu 26 września 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 maja 2019 r., sygn. akt II SA/Gd 259/19 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia [...] stycznia 2019 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 14 maja 2019 r., sygn. akt II SA/Gd 259/19, po rozpoznaniu wniosku A. B. (dalej jako wnioskodawcy lub skarżący) o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie z jej skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku [...] stycznia 2019 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy, na podstawie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, dalej jako P.p.s.a.), odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Sąd wskazał, że wstrzymanie wykonania może dotyczyć tylko takich aktów, które nadają się do wykonania tj. powodują w sposób dobrowolny lub w trybie egzekucji administracyjnej taki stan rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w tym akcie. Wstrzymanie wykonania dotyczy zatem sytuacji, gdy zaskarżony akt wywołuje skutki materialnoprawne. Podkreślił, że skutków takich nie wywołuje decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, gdyż nie podlega wykonaniu w postępowaniu egzekucyjnym. Sąd zaznaczył, że decyzja ta nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności czy uprawnień osób trzecich. Wskazuje jedynie czy inwestycja danego typu może zostać zlokalizowana na konkretnej działce. Nie przesądza o tym czy opisane w niej przedsięwzięcie dojdzie rzeczywiście do skutku. Stwierdza jedynie istnienie pewnego stanu faktycznego i prawnego.
Sąd stwierdził, że właśnie z tego powodu nie ma podstaw do zastosowania ochrony tymczasowej z art. 61 § 3 P.p.s.a.
Sąd zaznaczył, że skutki w postaci ewentualnego dalszego prowadzenia postępowania legalizacyjnego, które może zakończyć się decyzją o nakazie rozbiórki, nie są bezpośrednio związane z wykonalnością decyzji o warunkach zabudowy. W ocenie Sądu, skarżąca pośrednio domaga się wstrzymania postępowania prowadzonego przez organy nadzoru budowlanego. Jednak tego efektu nie spowoduje wstrzymanie wykonalności zaskarżonej w niniejszym postępowaniu decyzji.
Sąd stwierdził, że obawa skarżącej, że zostanie wydana decyzja nakazująca rozbiórkę, zanim sąd dokona kontroli zaskarżonego aktu, nie stanowi okoliczności powodującej niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków w rozumieniu art. 61 § 3 P.p.s.a. Z tego też powodu wniosek o wstrzymanie wykonania należało uznać za nieuzasadniony.
Skarżąca reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła zażalenie na powyższe postanowienie. Zaskarżając je w całości, zarzuciła naruszenie art. 61 § 3 P.p.s.a. poprzez uznanie, że wstrzymanie wykonania decyzji dotyczy wyłącznie sytuacji, gdy zaskarżony akt podlega wykonaniu w toku postępowania egzekucyjnego. Na tej podstawie wniesiono o zmianę zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu zwrócono uwagę, że w orzecznictwie sądów administracyjnych istnieje rozbieżność poglądów co do tego czy dopuszczalne jest wstrzymanie wykonania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, czy decyzja ta nie podlega wykonaniu. Wyjaśniono jak należy rozumieć wykonanie aktu administracyjnego.