Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Wojciech Mazur po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia B. S. i T. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 22 kwietnia 2016 r. sygn. akt II SA/Sz 168/16 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi B. S. i T. S. na decyzję Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia [...] grudnia 2015 r., znak [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2016 r. sygn. akt II SA/Sz 168/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odmówił wstrzymania na wniosek B. S. i T. S. zaskarżonej przez wnioskodawców decyzji Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia [...] grudnia 2015 r., znak [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia A. B. pozwolenia na budowę.
Sąd I instancji, uzasadniając wydane postanowienie, stwierdził, że zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przesłanką wstrzymania wykonania rozstrzygnięcia w oparciu o cytowany wyżej przepis jest wykazanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, przez co należy rozumieć sytuację, gdy szkoda (majątkowa, a także niemajątkowa) nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego.
W ocenie Sądu, strona skarżąca nie wskazała okoliczności, które przekonywałyby, że w sprawie zachodzą przesłanki z art. 61 § 3 ww. ustawy. Z przedstawionego przez skarżących uzasadnienia wniosku wynika, że wniosek o ochronę tymczasową miałby opierać się na tych samych przesłankach co skarga na decyzję ostateczną, czyli na sprzeczności zaskarżonego orzeczenia z przepisami prawa, w tym z przepisami Prawa budowlanego. Nie można przyjąć, że wykonanie przez inwestora robót budowlanych polegających na budowie muru oporowego może wywołać skutki faktyczne i prawne, których nie dałoby się odwrócić. Nie budziło też wątpliwości Sądu, że przywrócenie do stanu poprzedniego działki objętej pozwoleniem na budowę poprzez rozbiórkę wskazanego obiektu budowlanego byłoby technicznie możliwe.
Sąd I instancji zaznaczył, że to inwestor ponosi ryzyko, wykonując roboty budowlane na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, w stosunku do której wniesiona została skarga do sądu administracyjnego. W przypadku bowiem ewentualnego uwzględnienia skargi i uchylenia zaskarżonej decyzji, wynikające z tego negatywne konsekwencje obciążać będą inwestora.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożyli B. S. i T. S., wnosząc o jego zmianę poprzez orzeczenie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji.
Skarżący wskazali, że postanowienie Sądu I instancji zapadło z naruszeniem prawa, albowiem wykazali, ze podane we wniosku przesłanki uzasadniające wstrzymanie pozwolenia na budowę powinny skutkować taką też decyzją Sądu. Wyjaśnili, że przeprowadzenie inwestycji to tworzenie faktycznej osłony i trudnych do usunięcia skutków celem zabezpieczenia przed likwidacja już istniejącego muru oporowego objętego postępowaniem nieważnościowym. Realizacja decyzji Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia [...] grudnia 2015 r. stworzy trudne do usunięcia skutki uniemożliwiające likwidację istniejącego już muru. Budowa muru i obciążeniem muru naporem nawiezionych mas ziemi odbywać się będzie z oczywistą szkodą dla skarżących. Wymusi bowiem inne niż zamierzone rozporządzanie swoją własnością, podporządkuje i uzależni zagospodarowanie nieruchomości od powstałego obiektu i zmian rzędnych naturalnego ukształtowania. Ma to związek z uniemożliwieniem budowy 6 domów jednorodzinnych wolnostojących z uwagi na konieczność oddalenia przyszłej zabudowy mieszkaniowej na nieruchomości skarżących nie o 4m od granicy, ale co najmniej 10m od obiektu przesłaniającego, jak również wykonanie decyzji powodować będzie wyłącznie kilkuset metrów kwadratowych działki z prac ziemnych, niwelacyjnych i wykopów budowlanych wzdłuż muru wykluczając - w obawie o jego stabilność - nawet minimalną niwelację terenu.