Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Maria Wiśniewska po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia D. i H. U. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 lipca 2005 r., sygn. akt II SA/Gd 293/05 oddalające wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi N. i J.U. oraz D. i H. U. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 29 listopada 2002 r., nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 19 lipca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił wniosek H. i D. U. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 29 listopada 2002 r., nr KO-VII-8331/142/02.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji stwierdził, że zgodnie z art. 87 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; zwanej dalej ppsa) przesłankami uzasadniającymi przywrócenie terminu są: zachowanie siedmiodniowego terminu do złożenia wniosku, liczonego od daty ustania przyczyny uchybienia terminu, uprawdopodobnienie okoliczności wskazujących na brak winy w uchybieniu terminu, dokonanie - równocześnie ze złożeniem wniosku - czynności, do dokonania której terminowi uchybiono. Zdaniem Sądu, skarżący nie przedstawili okoliczności uprawdopodobniających brak ich winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. Nie wskazanie wyżej wymienionych okoliczności jest wynikiem tego, że wnioskodawcy działali w przekonaniu, iż nie uchybili terminowi do wniesienia skargi. Działali w przekonani, że złożona przez nich w dniu 13 lutego 2003 r skarga wniesiona została w terminie. Skarżący błędnie jednak obliczyli termin do wniesienia skargi, ponieważ termin ten należy liczyć od dnia 20 grudnia 2003 r., tj. od daty doręczenia im postanowienia w trybie art. 44 kpa, a nie jak twierdzą wnioskodawcy, od dnia 15 stycznia 2004 r., a zatem od daty powtórnego doręczenia im zaskarżonego postanowienia SKO.
Na powyższe postanowienie D. i H. U. wnieśli zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W uzasadnieniu zażalenia wyjaśnili, że w okresie awizowania przesyłki przebywali poza miejscem zamieszkania. Jako dowód przedstawili zaświadczenia lekarskie. Postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 29 listopada 2002 r. otrzymali dopiero w dniu 14 stycznia 2003 r. i od tego dnia, ich zdaniem, powinien biec termin do złożenia skargi na postanowienie. Brak właściwego uzasadnienia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi spowodowany był niewiedzą, że wniosek taki wymaga, jak określili, dodatkowego uzasadnienia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie jest zasadne.
Zgodnie z art. 86 § 1 ppsa, jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Strona wnosząca wniosek musi, stosownie do art. 87 § 2 ppsa, uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji, skarżący we wniosku o przywrócenie terminu, wprawdzie nieudolnie, ale wskazali na przyczyny uchybienia terminowi. Podnieśli, że w dniu 14 stycznia 2003 r doręczono im postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku. wraz z pouczeniem o sposobie i trybie jego zaskarżenia. Dlatego też od dnia 15 stycznia 2003 r. liczyli termin do wniesienia skargi. Z tak przedstawionych faktów wynika, że nie mieli świadomości, iż jest to powtórne doręczenie postanowienia, które nie wywołuje skutków procesowych, i że termin do złożenia skargi liczony jest od dnia 20 grudnia 2002 r., a więc od dnia doręczenia im postanowienia w trybie art. 44 kpa. Dlatego też po powzięciu na ten temat wiedzy z treści postanowienia odrzucającego ich skargę, złożyli przedmiotowy wniosek. Wobec takiego stanu rzeczy obowiązkiem Wojewódzkiego Sądu było dokonanie oceny, czy przedstawione we wniosku okoliczności w sposób dostateczny uprawdopodobniły brak winy po stronie skarżących w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. Rozpoznając ponownie wniosek, Sąd ten w swojej ocenie weźmie pod uwagę również fakt, który wynika z zaświadczeń lekarskich dołączonych do zażalenia, a mianowicie, że od dnia 5 grudnia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2002 r., a zatem w okresie, w którym zostało doręczone skarżącym postanowienie w trybie art. 44 kpa, H. U. przebywał na zwolnieniu lekarskim, natomiast D. U. przebywała na zwolnieniu lekarskim od dnia 5 stycznia 2003 r. do 10 marca 2003 r. Chodzi m.in. o zaświadczenie wystawione przez Akademię Medyczną w Gdańsku Klinikę Chirurgii Onkologicznej.
W tym stanie rzeczy, skoro zażalenie ma usprawiedliwione podstawy, Sąd na mocy art. 185 § 1 ppsa w zw. z art. 197 § 2 ppsa postanowił, jak w sentencji.