Dnia 27 maja 2014 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2014 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T.M. i A.M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 28 marca 2014 roku sygn. akt IV SA/Wa 1831/13 w przedmiocie prawa pomocy w pełnym zakresie w sprawie ze skargi T.M. i A.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z [...] czerwca 2013 roku nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji o ustaleniu renty planistycznej postanawia: oddalić zażalenie. 4 1
Postanowieniem z 28 marca 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił T.M. i A.M. (dalej jako "skarżący") przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w całości lub w części i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z [...] czerwca 2013 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji o ustaleniu renty planistycznej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że skarżący w złożonym na urzędowym formularzu wniosku z 12 grudnia 2013 r. podali, że prowadzą dwuosobowe gospodarstwo domowe. Jako jedyne źródło dochodu wskazali działalność gospodarczą prowadzoną przez skarżącą, która przynosiła dochód w wysokości 5.000 zł brutto miesięcznie. Zaznaczyli, że dane o dochodzie dotyczą 2012 r. W latach 2010 i 2011 skarżąca poniosła stratę, a środki uzyskane z działalności gospodarczej w 2012 r. zostały przeznaczone na spłatę wcześniej zaciągniętych zobowiązań kredytowych i opłat. Skarżąca oświadczyła, że w 2013 r., do dnia złożenia wniosku nie uzyskała przychodu. Skarżący jest osobą bezrobotną i przewlekle chorą, przy czym schorzenie, na które cierpi wymaga stałej opieki lekarskiej i sprawia trudności w poruszeniu się. Skarżący podali, że nie posiadają majątku nieruchomego. Wskazali, że mieszkają na terenie budowy położonej na skraju wsi, przy lesie, w małym drewnianym domu. Jako majątek ruchomy wskazali samochód osobowy Honda Prelude z 1998 r.
Pismem z 19 grudnia 2013 r. referendarz sądowy wezwał skarżących do złożenia dodatkowych oświadczeń i dokumentów źródłowych, dotyczących stanu rodzinnego, majątku i dochodów. W odpowiedzi skarżący nadesłali szereg dokumentów i oświadczeń, opisanych szczegółowo w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.
W ocenie Sądu I instancji, skarżący nie wykazali, że nie są w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Złożone przez skarżących oświadczenia w konfrontacji z nadesłanymi na wezwanie dokumentami źródłowymi nie mogą być uznane za wiarygodne.
Sąd I instancji wskazał, że według formularza PPF jedynym źródłem utrzymania skarżących jest prowadzona przez skarżącą działalność gospodarcza. Działalność ta przyniosła dochód w 2012 r. i został on przeznaczony na spłatę zaciągniętych wcześniej długów, rat kredytowych i opłaty. W 2013 r. działalność nie przyniosła dochodu. Jednocześnie skarżący powołują się na znaczne wydatki w budżecie domowym. Wskazali, że znaczna część wydatków stanowi spłata zobowiązań kredytowych (zgodnie z pismem z 18 stycznia 2014 r. miesięczne obciążenia z tego tytułu wynoszą około 3000 zł). Skarżący podali także, że ponoszą wydatki w zakresie opłaty elektrycznej w wysokości 600-1000 zł. Ponadto oświadczyli, że miesięczny koszt ich utrzymania (w tym zakup leków) wynosi około 4000 zł.
Zdaniem Sądu I instancji, skoro skarżący wskazują, że ich miesięczne wydatki wynoszą około 8000 zł, to nie można uznać za wiarygodne oświadczeń dotyczących braku przychodu. Nawet przy przyjęciu, zgodnie z oświadczeniem zawartym w piśmie z 21 lutego 2014 r., że pozycje uwidocznione na rachunku bankowym skarżącej jako "zasilenie konta", "przekazanie środków" to pomoc udzielana skarżącym przez rodzinę i przyjaciół, którzy znając sytuację skarżących zechcieli im pomóc, to i tak suma kosztów utrzymania skarżących pozostaje wyższa od ich dochodów. Zdaniem Sądu I instancji, sytuacja taka poddaje pod wątpliwość wiarygodność twierdzeń skarżących.