Naczelny Sąd Administracyjny Izba Ogólnoadministracyjna w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA (del.) Stanisław Nowakowski po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2005 r. na posiedzeniu niejawnym zażalenia W. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 lutego 2005 r. sygn. akt II SA/Łd 886/03 w przedmiocie oddalenia wniosku o ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi T. Ł. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia 9 maja 2003 r. Nr [...] w przedmiocie pozwolenia na użytkowanie obiektu postanawia oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi na podstawie art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. (Dz. U. Nr 153,poz. 1270 ze zm. zwanej dalej P.p.s.a.) przyznał W. S. prawo pomocy w zakresie częściowym, przez zwolnienie od kosztów sądowych. Sąd w uzasadnieniu wskazał na przepisy rozdziału 3 dział V P.p.s.a. i podniósł, że zainteresowany nie ustosunkował się do wezwania referendarza sądowego i nie wykazał stosownym oświadczeniem, by nie otrzymywał alimentów jak również nie wskazał czy jego córka ma jakieś dochody, co w ocenie sądu podważa wiarygodność dochodu podaną na 800 zł miesięcznie. Sąd nadto uznał, że skoro córka strony zainteresowanej płaci tak wysokie czesne (4.480 zł rocznie) a zainteresowany musi kupować drogie leki, to znaczy, że dysponuje nie ujawnionym źródłem dochodu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zażalenie nie ma uzasadnionych podstaw. Obowiązkiem skarżącego było ustosunkować się do wezwania, ponieważ bez ustalenia wysokości dochodu nie ma możliwości ocenić jaka pomoc jest należna. Korepetycje czy inne dochody są w takiej sprawie tak samo ważne. Nie dlatego wojewódzki sąd administracyjny nie uwzględnił sprzeciwu, że źle ocenił sytuacje materialną ale dlatego, że strona wnosząca sprzeciw nie wykazała dochodu albo jego braku stosownie do wezwania.
Z tych względów na podstawie art. 184 w związku z art. 197 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.