Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 05 maja 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 09 marca 2009 r., sygn. akt III SA/Gd 125/09 odmawiającego przyznania skarżącemu prawa pomocy w sprawie ze skargi S. J. na orzeczenie lekarskie Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Gdańsku z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej postanawia: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 09 marca 2009 r., sygn. akt III SA/Gd 125/09, odmówił przyznania S. J. prawa pomocy.
W uzasadnieniu postanowienia z dnia 09 marca, sygn. akt III SA/Gd 125/09, Sąd I instancji wskazał, że w myśl art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Sąd I instancji stwierdził, że potrzeba zastosowania cytowanego powyżej przepisu ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zachodzi przede wszystkim w sytuacjach, gdy skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie przesłanek wskazanych w art. 58 § 1 w/w ustawy.
Sąd I instancji stwierdził, że rozpatrując wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy w niniejszej sprawie, stanął na stanowisku, że zaskarżenie orzeczenia lekarskiego jednostki orzeczniczej właściwej do wydania opinii w przedmiocie choroby zawodowej (zamiast ostatecznej decyzji administracyjnej właściwego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego) jest równoznaczne z oczywistą bezzasadnością skargi w rozumieniu art. 247 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Sąd I instancji uznał, że sąd administracyjny nie jest właściwy do badania orzeczeń jednostek lekarskich orzekających w przedmiocie chorób zawodowych. Okoliczność ta powoduje, że sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego a skarga podlegać musi odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożył S. J., wnosząc :
1. o uchylenie postanowienia z 09 marca 2009 r.
2. o uwzględnienie pełnomocnictwa dla I. J..
3. o wyjaśnienie wątpliwości dotyczących postanowienia /decyzji/.
Skarżący nie zgadza się z wymienionym postanowieniem albowiem:
"- uzasadnienie wymienionego postanowienia jest niezgodne z kpa, i nie spełnia wymogów kpa - w stosunku do przepisów i ustaw o chorobach zawodowych i odszkodowaniach, które to ustawy powołują się na działaniach - właśnie wynikających z kpa;
- Art. 35 ustawy, którą Sąd przywołał dopuszcza pełnomocnictwo współmałżonka, wobec czego skarżący powołuje na pełnomocnika żonę I.J.,
Dowód: załącznik do Nin. Pisma;
- Art. 58 ww. ustawy - nie został w żaden sposób uzasadniony przez Sąd,
Ani też - Art. 247 nie zawiera żadnych wyjaśnień czy uzasadnień."
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego była sprawa zgodności z prawem postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 09 marca 2009 r., sygn. akt III SA/Gd 125/09.
Podstawowa zasada warunkująca możliwość przyznania stronie prawa pomocy jest zawarta w przepisie art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zgodnie z którym prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. Sąd przed przyznaniem stronie prawa pomocy jest tym samym zobowiązany do dokonania wstępnej oceny skargi pod kątem jej ewentualnej oczywistej bezzasadności.