Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 stycznia 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 674/06 odrzucające skargę kasacyjną J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 października 2007 r., sygn. akt II SA/Kr 674/06 oddalającego skargę J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...], znak [...] w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości postanawia oddalić zażalenie NSA/post. 1 - postanowienie ,,ogólne"
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 29 stycznia 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 674/06 odrzucił skargę kasacyjną J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 października 2007 r., sygn. akt II SA/Kr 674/06 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...], znak [...] w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości. Z uzasadnienia tego orzeczenia wynika, że skargę kasacyjną odrzucono na podstawie art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) z innych przyczyn uznając, że należy do nich sporządzenie skargi kasacyjnej przez doradcę podatkowego, który nie jest uprawniony do jej wniesienia na podstawie art. 175 § 3 pkt 1 tejże ustawy, gdyż skarga nie dotyczy obowiązków podatkowych. Wskazano, że jednorazowa opłata z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) nie może być uznana za podatek i nie stosuje się do niej przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).
W zażaleniu na to postanowienie wskazano, że Sąd I instancji naruszył poprzez błędną wykładnię art. 4 oraz art. 6 z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) oraz art. 175 § 3 pkt 2 p.p.s.a. a ponadto art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r . o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2002 r., Nr 9, poz. 86) a przez to art. 2 i art. 7 w związku z art. 17 ust. 1 Konstytucji RP. Podano, że jako podstawę wydania swojej decyzji z dnia [...], znak: [...], Wójt Gminy Z. powołał przepis art. 21 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, wskazujący wprost, że zobowiązanie podatkowe (tj. w niniejszej sprawie opłata planistyczna) powstało z chwilą doręczenia decyzji Wójta Gminy Z. ustalającej jej wysokość. Rozpatrujący odwołanie Skarżącego Organ Drugiej Instancji w swojej decyzji z dnia [...], uchylając z innych powodów decyzję Wójta Gminy Z. i przekazując mu sprawę do ponownego rozpatrzenia, powołał przepis art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej. Organ odwoławczy uzasadniając swoją decyzję nie powołał wprawdzie przepisu art. 21 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, jednakże nie zakwestionował w żaden sposób prawidłowości jego powołania - przez Wójta Gminy Z. - jako podstawy prawnej w decyzji z dnia [...]. WSA w Krakowie w swoim wyroku z dnia 10 października 2007 r. nie odniósł się w żaden sposób do powołania przez Organ, tak pierwszej, jak i drugiej Instancji w wydanych decyzjach przepisów Ordynacji podatkowej. Jedynie w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Sąd uznał, że do przedmiotowej opłaty stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98 poz. 1071 ze zmianami), a nie przepisy Ordynacji podatkowej. Mając na uwadze, że decyzja Wójta Gminy Z. z dnia [...], znak: [...], ma dla strony charakter konstytutywny i statuuje zobowiązanie podatkowe, które powstało - zgodnie z jej treścią - także na mocy art. 21 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej uprawniony jest pogląd, że jest to sprawa ustalenia obowiązku podatkowego, a zatem sprawa, o której mowa w art. 175 § 3 pkt. 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). WSA w Krakowie w wydanym przez siebie wyroku nie zakwestionował podstawy prawnej powstania obowiązku uiszczenia przez stronę opłaty planistycznej. Uznał zatem, że powołana przez organ podstawa jest prawidłowa a konsekwencją tego stanowiska jest uznanie, iż mamy do czynienia z obowiązkiem podatkowym. Zdaniem autora zażalenia pojęcie obowiązku podatkowego z art. 175 § 3 pkt 2 p.p.s.a. obejmuje swym zakresem pojęcie opłaty planistycznej. W tym miejscu wskazano na treść przepisów 1 pkt 1, 13 § 1 pkt 1, art. 3 pkt 1, art. 3 pkt 8, art. 3 pkt 3 lit.c, art. 4, art. 5, art. 6 i art. 7 Ordynacji podatkowej. Stwierdzono, że skoro w p.p.s.a. brak jest definicji obowiązku podatkowego to szukać go należy w Ordynacji podatkowej. Ustawa ta zawiera wszelkie określenia wyczerpujące pojęcie obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 175 § 3 pkt 2 p.p.s.a. Wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia i umorzenie postępowania w sprawie odrzucenia skargi kasacyjnej.