Dnia 1 lutego 2011 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2011 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M.J. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 października 2010 roku sygn. akt VII SA/Wa 1022/07 odmawiającego zmiany postanowienia referendarza sądowego z dnia 4 czerwca 2008 roku sygn. akt VII SA/Wa 1022/07 o od odmowie przyznania M.J. prawa pomocy w sprawie ze skargi D.J. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2007 roku znak [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 6 października 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił zmiany postanowienia referendarza sądowego z dnia 4 czerwca 2008 roku sygn. akt VII SA/Wa 1022/07 o od odmowie przyznania M.J. prawa pomocy w sprawie ze skargi D.J. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2007 r. w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że w dniu 15 marca 2010 r. uczestnik postępowania złożył ponowny wniosek o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych. W dniu 16 kwietnia 2010 r. do Sądu wpłynął uzupełniony formularz PPF, w którym wnioskodawca wniósł o częściowe przyznanie prawa pomocy poprzez ustanowienia adwokata.
Zarządzeniem z dnia 22 kwietnia 2010 r. Sąd wezwał stronę do wyjaśnienia o jaki rodzaj pomocy wnosi, nadesłania kopii wyciągów z kont bankowych, wyjaśnienia na czym polega dodatkowa praca i nadesłania zaświadczenia od pracodawcy o wysokości uzyskiwanych zarobków brutto, w terminie 7 dni, pod rygorem rozpoznania wniosku w oparciu o zgromadzone materiały.
Wnioskodawca nie wykonał zarządzenia Sądu I instancji.
Zdaniem Sądu I instancji, w ponownym wniosku o przyznanie prawa pomocy wnioskodawca nie przedstawił nowych okoliczności, które przemawiałyby za zmianą postanowienia z dnia 4 czerwca 2008 r. Wnioskodawca wskazał wprawdzie, że jego dochody są wyższe niż te, które wskazał w poprzednim, jak i pierwotnym wniosku (odpowiednio: 1100-1150 i 950 złotych miesięcznie, natomiast w obecnie rozpoznawanym wniosku - z prowadzonej działalności gospodarczej wnioskodawca uzyskuje 650 złotych miesięcznie oraz z dodatkowej pracy - 989 złotych, łącznie 1639 złotych), jednak okoliczność ta nie przemawia za zmianą postanowienia z 4 czerwca 2008 r. Strona w dalszym ciągu płaci alimenty w wysokości 600 złotych miesięcznie. Podniosła również, że płaci podatek oraz rachunki za prąd, opał, wodę, dojazd do pracy (na życie pozostaje mu około 200-250 złotych).
Sąd I instancji podkreślił, że wobec złożenia ponownego wniosku o przyznanie prawa pomocy i braku powołania nowych okoliczności sprawy, konieczne było uzyskanie dodatkowych informacji, lecz wnioskodawca nie wykonał zarządzenia w tym zakresie. Sąd I instancji wskazał ponadto, że wprawdzie według oświadczenia skarżącemu pozostaje na życie 200-250 zł, jednak wobec niewykonania zarządzeń wzywających do wskazania wszystkich danych majątkowych, okoliczność ta przemawia na niekorzyść wnioskodawcy, gdyż Sąd I instancji nie dysponując pełną wiedzą na temat stanu majątkowego strony i wobec dwukrotnego uchylenia się wnioskodawcy od udzielenia żądanych przez Sąd i istotnych w sprawie informacji, nie mógł uznać tej informacji za przekonującą.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł wnioskodawca domagając się jego uchylenie i przyznania mu prawa pomocy. Zarzucił, że Sąd I instancji odmawia mu prawa do sądu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Instytucja prawa pomocy powinna być traktowana jako wyjątek od ogólnej zasady ustanowionej w art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., zgodnie z którą strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.