Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. Sp. z o.o. z siedzibą w K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Kr 430/16 o odmowie dopuszczenia do udziału w charakterze uczestnika postępowania w sprawie ze skargi O. S.K.A. z siedzibą w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia [...] lutego 2016 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: oddalić zażalenie
O. S.K.A. z siedzibą w K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z [...] lutego 2016 r. utrzymującą w mocy decyzję własną decyzję z [...] listopada 2015 r., którą organ ten odmówił stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Prezydenta Miasta Krakowa z [...].03.2008 r., ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji pn: budowa zespołu budynków mieszkalno -usługowych (wielorodzinnych) z garażem podziemnym wraz z dojazdami i infrastrukturą techniczną na działkach nr [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] obr. [...] K. położonych przy ul. S. i S. w K.
W piśmie z dnia [...] czerwca 2016 r. A. K. - prezes zarządu A. w K. wystąpił do WSA w Krakowie z wnioskiem o dopuszczenie A. w K. do udziału w postępowaniu sądowym w charakterze uczestnika postępowania w przedmiotowej sprawie. Żądanie to argumentowano występowaniem interesu prawnego spółki, ze względu na to, że postępowanie "dotyczy stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, która jest istotna w kontekście planowanych przez spółkę zamierzeń inwestycyjnych".
Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Kr 430/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie rozpoznał odmownie powyższy wniosek.
Sąd wyjaśnił, że istotą interesu prawnego jest jego związek z konkretną normą prawa materialnego - taką normą, którą można wskazać jako jego podstawę i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje. Stwierdzenie istnienia interesu prawnego sprowadza się do ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu. Sąd zauważył, że zgodnie z poglądami orzecznictwa mieć interes prawny znaczy to samo, co ustalić przepis prawa powszechnie obowiązującego, na którego podstawie można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danej osoby. Od tak pojmowanego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, to jest stan, w którym osoba prawna lub fizyczna wprawdzie jest bezpośrednio zainteresowana rozstrzygnięciem sprawy, nie może jednak tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa powszechnie obowiązującego.(por.: postanowienie NSA z 23 kwietnia 2013 r. sygn. akt l OZ 265/13).
Sąd mając na uwadze art. 33 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej jako P.p.s.a.) stwierdził, że wskazana przez wnioskującą Spółkę okoliczność nie uzasadnia dopuszczenia jej do udziału w charakterze uczestnika postępowania w rozpoznawanej sprawie. Do uznania za uczestnika postępowania, a w konsekwencji dopuszczenia do udziału w sprawie na podstawie art. 33 § 2 P.p.s.a., nie wystarczy powołanie się jedynie na fakt występowania po stronie wnioskującej Spółki interesu faktycznego, a tylko taki wskazała spółka we wniosku i nie poparła tego zainteresowania przepisami prawa materialnego powszechnie obowiązującego.