Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Dałkowska-Szary po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Stowarzyszenia "A" na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Rz 708/12 w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu w sprawie ze skargi Stowarzyszenia "A" na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 26 września 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odrzucił skargę Stowarzyszenia "A" z/s w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] lutego 2012 r. z uwagi na uchybienie terminowi do jej wniesienia.
Stowarzyszenie wnioskiem z dnia 2 listopada 2012 r. wystąpiło o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na ww. decyzję, wnioskując jednocześnie o przywrócenie pierwotnego terminu do wniesienia tej skargi.
W uzasadnieniu wniosku Stowarzyszenie wskazało, że nie biorąc udziału w postępowaniu administracyjnym nie było w stanie przewidzieć, że prawo do złożenia skargi - jako organizacji ekologicznej - przysługuje mu wyłącznie w terminie 30 dni od daty doręczenia decyzji stronom postępowania, tym bardziej, że taka interpretacja nie wynika wprost z obowiązujących przepisów. Informację o tym Stowarzyszenie uzyskało dopiero z dniem doręczenia mu odpisu postanowienia o odrzuceniu skargi, tj. 2 października 2012 r., toteż przewidziany w art. 87 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) termin do złożenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej przypadałby na 9 października 2012 r. Ponieważ jednak postanowienie o odrzuceniu skargi zostało Stowarzyszeniu doręczone z pouczeniem o przysługującej od niego w terminie 30 dni od daty doręczenia skardze kasacyjnej do NSA, dzień przed upływem tego terminu, tj. 26 października 2012 r. reprezentant Stowarzyszenia zgłosił się w tym celu do kancelarii prawnej (faktycznie termin ten, liczony od dnia doręczenia postanowienia o odrzuceniu skargi, upływał 2 listopada 2012 r.). Radca prawny odmawiając 26 października 2012 r. stronie skarżącej sporządzenia skargi kasacyjnej poinformował ją jednak, że instrumentem prawnym stwarzającym możliwość skutecznego złożenia skargi jest wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi. Powoduje to, że skarżący nie jest winien uchybienia terminowi do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu, gdyż zastosowanie się do treści pouczenia co do wniesienia skargi kasacyjnej w rzeczywistości spowodowało, że bez swej winy uchybił on terminowi do złożenia wniosku o przywrócenie terminu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, postanowieniem z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Rz 708/12, odmówił Stowarzyszeniu przywrócenia terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. W ocenie Sądu wniosek Stowarzyszenia nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż nie uprawdopodobniło ono w dostatecznym stopniu okoliczności wskazujących na brak jego winy w uchybieniu terminowi do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu. W szczególności nie przemawia za tym powoływanie się Stowarzyszenia na zamiar zastosowania się do treści pouczenia co do możliwości wniesienia skargi kasacyjnej od postanowienia o odrzuceniu skargi oraz uzyskaną przez reprezentującą go osobę poradę prawną. Pouczenie to było jak najbardziej prawidłowe, gdyż tylko taki środek zaskarżenia przysługiwał Stowarzyszeniu od postanowienia o odrzuceniu skargi i z tego faktu nie może wywodzić ono dla siebie negatywnych skutków prawnych. Wniesienie środka zaskarżenia od orzeczenia kończącego postępowanie jest bez wątpienia prawem strony, jednak nie może być ono postrzegane w kategoriach obowiązku. Tym samym to właśnie do strony i ewentualnie fachowego pełnomocnika który ją reprezentuje lub z którego pomocy korzysta należy uznanie, czy z przysługującego jej uprawnienia skorzystać czy też nie, a także ewentualny wybór innych alternatywnych rozwiązań, jeżeli są prawnie dopuszczalne, mogą być brane w sprawie pod uwagę i strona dostrzega w nich większe szanse powodzenia w uzyskaniu korzystnego dla siebie rezultatu (nierozłącznie wiąże się z tym wymóg zachowania odpowiadających im wymagań formalnych, w tym przewidzianych dla nich terminów).