Wniosek w przedmiocie wskazania organu właściwego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej za usunięcie drzew i krzewów
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędzia del. WSA Sławomir Pauter po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy M. Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków a Marszałkiem Województwa M. w przedmiocie wskazania organu właściwego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej za usunięcie drzew i krzewów postanawia: wskazać Marszałka Województwa M. jako właściwego do załatwienia sprawy.

Uzasadnienie strona 1/2

Wnioskiem z 27 lutego 2018 r. M. Wojewódzki Konserwator Zabytków zwrócił się do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy nim, a Marszałkiem Województwa M. przez wskazanie Marszałka Województwa jako organu właściwego do załatwienia sprawy wymierzenia kary pieniężnej za usunięcie drzew i krzewów z terenu dziedzińca głównego budynku M. Urzędu Wojewódzkiego przy ul. [...] w [...].

W uzasadnieniu wniosku podnosi, że teren dziedzińca głównego budynku objęty jest ochroną konserwatorską na podstawie decyzji z [...] r. nr. [...] w przedmiocie wpisu układu urbanistycznego przedmiotowego placu do rejestru zabytków. Na przebudowę dziedzińca inwestor uzyskał zgodę na przebudowę dziedzińca mocą decyzji Stołecznego Konserwatora Zabytków z [...] r. zmienioną decyzją [...] r. Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 88 ust. 1 w zw. z art. 90 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie przyrody, administracyjną karę pieniężną winien wymierzać marszałek województwa. Art. 107d ustawy o ochronie przyrody (obowiązujący od 7 września 2017 r.) dotyczy nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie czynności o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 1-5 bez pozwolenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, przy czym zdaniem wnioskodawcy zmiany przepisu art. 36 ust. 1 w zakresie dot. usuwania zieleni obowiązują od 18 stycznia 2018 r. Na okres maj-lipiec 2017 r. podstawą wydawania pozwoleń na usunięcia drzew i krzewów w obrębie nieruchomości wpisanych do rejestru zabytków stanowił przepis art. 36 ust. 1 pkt 11 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, co wynika z przepisu art. 83 1a ustawy o ochronie przyrody (Dz.U. 2016 poz. 2134). Zatem Konserwator Zabytków nie ma podstaw do wszczęcia postępowania egzekucyjnego z uwagi na brak podstaw prawnych.

W odpowiedzi na wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego, Marszałek Województwa M. podnosi, że usunięcie drzew i krzewów z przedmiotowej nieruchomości wymagało (obowiązującego przed 9 września 2017 r.) zezwolenia wydanego na podstawie ustawy o ochronie przyrody oraz pozwolenia wydanego na podstawie art. 36 ustawy o ochronie zabytków. W stanie prawnym obowiązującym w czasie prowadzenia postępowania przez Marszałka Województwa M. (25 sierpnia 2017 - 10 styczeń 2018 r. - przekazanie dokumentów Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków), wobec braku przepisów przejściowych w ustawie nowelizującej, nie było podstaw do nałożenia administracyjnej kary pieniężnej (do wymierzenia której właściwy byłby marszałek województwa, zgodnie z art. 88 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje - na podstawie art. 4 w zw. z art. 15 § 1 pkt 4 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami, spory o właściwość powstałe pomiędzy organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek, a organami administracji rządowej.

Strona 1/2