Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Zofia Flasińska po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2021 r. sygn. akt VII SA/Wa 1789/21 odrzucającego skargę A. K. na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] czerwca 2019 r., znak: [...] w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z 9 grudnia 2021 r. sygn. akt VII SA/Wa 1789/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) dalej zwanej "p.p.s.a.", odrzucił skargę A. K. na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z [...] czerwca 2019 r. w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego drogi krajowej nr [...], dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na "Budowie Punktu Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych w K., gmina D." na działce nr [...], obręb K.
W uzasadnieniu wskazano, że skarżący nie jest inwestorem, zatem nie może wnieść w postępowaniu uzgodnieniowym skutecznego zażalenia w myśl art. 53 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293 ze zm.), a w konsekwencji nie przysługuje mu również prawo do złożenia skargi do sądu administracyjnego na postanowienie wydane w tym postępowaniu.
Skargę kasacyjną złożył A. K., zaskarżając postanowienie w całości i wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, a także zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podniesiono zarzuty naruszenia przepisów postępowania, które to uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
a) art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. w zw. z art. 53 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez błędne uznanie, że wniesienie skargi jest niedopuszczalne z powodu braku legitymacji skarżącego do wniesienia zażalenia na postanowienie uzgadniające w świetle art. 53 ust. 5 ww. ustawy i w konsekwencji bezpodstawne jej odrzucenie, podczas gdy ten przepis ogranicza krąg podmiotów do inwestora jedynie w kwestii wniesienia zażalenia na postanowienie uzgadniające, a nie w kwestii wniesienia na nie skargi do sądu lub jego wzruszenia w trybie nadzwyczajnym przez podmiot inny niż inwestor;
b) art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. poprzez błędne uznanie, że wniesienie skargi jest niedopuszczalne z powodu braku legitymacji skarżącego skutkujące bezpodstawnym jej odrzuceniem, podczas gdy skarżący wykazał, że jego legitymację procesową uzasadnia wykazany przez niego interes prawny wynikający z prawa własności działki sąsiadującej z działką inwestycyjną, która objęta jest zakresem oddziaływania przedmiotowej inwestycji ze względu na charakter i uciążliwość oraz ryzyko związane z emisją substancji szkodliwych do gleby działki skarżącego.
Ponadto zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj. art. 53 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niewłaściwe zastosowanie i błędne uznanie, że ograniczenie kręgu podmiotów do inwestora w kwestii wniesienia zażalenia na postanowienie uzgadniające rozszerza się również na uprawnienie do skorzystania z kontroli sądowej poprzez wniesienie na nie skargi.