Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Hauser po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] Sp. z o.o. spółki komandytowej z siedzibą w [...] od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 7 stycznia 2020 r., sygn. akt II SA/Sz 1127/19 w przedmiocie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi [...]Sp. z o.o. spółki komandytowej z siedzibą w [...] na włączenie przez Prezydenta Miasta [...] karty adresowej zabytku nieruchomego niewpisanego do rejestru zabytków do gminnej ewidencji zabytków postanawia 1. oddalić skargę kasacyjną, 2. zasądzić od Alsecco Nowa Cukrownia Sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w Szczecinie na rzecz Prezydenta Miasta Szczecin kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Postanowieniem z dnia 7 stycznia 2020 r., sygn. akt II SA/Sz 1127/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w [...] (dalej WSA albo sąd I instancji) odrzucił w pkt I skargę [...] Sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w [...] (dalej spółka albo skarżąca) na włączenie przez Prezydenta Miasta [...] (dalej Prezydent) karty adresowej zabytku nieruchomego niewpisanego do rejestru zabytków do gminnej ewidencji zabytków, a w pkt II postanowienia zwrócił skarżącej uiszczony wpis sądowy w kwocie 200 zł.
W uzasadnieniu postanowienia WSA wskazał, że skarga została wniesiona pismem z 16 września 2019 r., złożonym 3 października 2019 r. i uzupełnionym pismem z 29 października 2019 r. Spółka złożyła oświadczenie, że pismo jej pełnomocnika z 16 września 2019 r. stanowi skargę na zarządzenie Prezydenta, złożoną na podstawie art. 101 ust 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2017 r. poz. 1875 ze zm., dalej u.s.g), a działanie Prezydenta polegające na włączeniu karty adresowej zabytku nieruchomego niewpisanego do rejestru zabytków zespołu dawnej fabryki cukru do gminnej ewidencji zabytków 12 grudnia 2012 r. stanowi sprawę z zakresu administracji publicznej. Aktywność organu przybrała formę zarządzenia, którego treścią było określenie zabytku oraz włączenie do gminnej ewidencji zabytków i podlega kognicji sądu administracyjnego na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. w związku z art. 3 § 2 pkt 6 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej p.p.s.a.). Spółka wskazała, że przepisy u.s.g. nie regulują kwestii terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na wskazany akt, a art. 53 § 2 p.p.s.a. nie ma w tym wypadku zastosowania.
Spółka wyjaśniła również, że pismem z 18 czerwca 2019 r. bezskutecznie wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa przez wyłączenie z gminnej ewidencji zabytków karty adresowej zespołu dawnej fabryki cukru. Odpowiedź organu na ww. wezwanie została doręczona Spółce w dniu 17 lipca 2019 r.
Prezydent w odpowiedzi na skargę wniósł o odrzucenie lub oddalenie skargi.
WSA rozpoznając sprawę ustalił, że skarga dotyczy włączenia przez Prezydenta 12 grudnia 2012 r. karty adresowej zabytku nieruchomego niewpisanego do rejestru zabytków do gminnej ewidencji zabytków do gminnej ewidencji zabytków. W ocenie WSA, kwestionowane skargą działanie organu zostało podjęte na podstawie art. 22 ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 ze zm., dalej u.o.z.) i należy zaliczyć je do czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, na którą to czynność przysługuje skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.
Z punktu widzenia oceny dopuszczalności skargi WSA stwierdził, że skarga na czynność Prezydenta podjętą 12 grudnia 2012 r., a dotyczącą włączenia karty adresowej zabytku nieruchomego niewpisanego do rejestru zabytków do gminnej ewidencji zabytków, była już oceniana przez Sąd pod kątem jej dopuszczalności. Skarżąca bowiem wniosła pismem z 24 lipca 2019 r. do WSA skargę na czynność Prezydenta z 12 września 2012 r. WSA postanowieniem z 26 września 2019 r., sygn. akt II SA/Sz 865/19 odrzucił skargę uznając, że skarga dotyczy czynności z zakresu administracji publicznej, lecz nie została poprzedzona wniesieniem wezwania do usunięcia naruszenia prawa złożonym w terminie określonym w art. 52 § 3 p.p.s.a. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zostało bowiem złożone po upływie 14 dni od dnia, w którym strona dowiedziała się lub mogła się dowiedzieć o podjęciu kwestionowanej czynności. Wskazane postanowienie stało się prawomocne.