Skarga kasacyjna na uchwałę Rady Miasta K. w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2008r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 grudnia 2007r. sygn. akt II SA/Kr 776/07 o odrzuceniu skargi "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w K. na uchwałę Rady Miasta K. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: - oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2007r., sygn. akt II SA/Kr 776/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargę "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w K. na uchwałę Nr [...] Rady Miasta K. z dnia [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]". W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji stwierdził, że z akt sprawy wynika, iż na tę samą uchwałę uprzednio złożył skargę Wojewoda M., działając jako organ nadzoru. Skarga Wojewody została oddalona prawomocnym obecnie wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 maja 2007r., sygn. akt II SA/Kr 207/07. Sąd podniósł, że z treści skargi organu nadzoru wynika, że kwestionowano prawidłowość m.in. § 39 przedmiotowej uchwały, tak jak w sprawie niniejszej. Ponadto z uzasadnienia wzmiankowanego wyroku wynika, że Sąd poddał analizie całą zaskarżoną uchwałę i stwierdził, że nie jest ona sprzeczna z prawem.

W tej sytuacji Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w sprawie ma zastosowanie przepis art. 101 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), stanowiący, że nie stosuje się ust. 1 art. 101 ustawy, będącego podstawą materialnoprawną do złożenia skargi, w sytuacji, gdy w sprawie orzekał już sąd administracyjny i skargę oddalił.

Od powyższego postanowienia Spółka "[...]" złożyła skargę kasacyjną, wnosząc o jego uchylenie w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W skardze kasacyjnej podniesiono zarzut naruszenia przepisów postępowania - art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), poprzez nieuwzględnienie zarzutu naruszenia zaskarżoną uchwałą przepisów art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP. Sąd wadliwie nadto zinterpretował przepis art. 101 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, uniemożliwiając stronie obronę jej naruszonych praw. Zastosowana w sprawie przez Sąd wykładnia powołanego przepisu doprowadziła do odrzucenia skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Skarżąca Spółka podniosła, że w sprawie ze skargi Wojewody M. Sąd badał wyłącznie zgodność z prawem zaskarżonej uchwały, jednakże nie badał on tej uchwały w aspekcie naruszenia interesów prawnych strony.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie może odnieść zamierzonego skutku.

Rozstrzygające znaczenie w sprawie ma kwestia dopuszczalności skargi Spółki z o.o. "[...]" ma przedmiotową uchwałę Rady Miasta K. w części dotyczącej ustalenia stawki opłaty planistycznej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]". W tej mierze Sąd pierwszej instancji zasadnie stanął na stanowisku, że skoro w sprawie orzekał już sąd administracyjny (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 maja 2007r., sygn. akt II SA/Kr 207/07), uznając kwestionowaną uchwałę za zgodną z prawem, również w części zakwestionowanej stawki opłaty planistycznej, to spełniona została przesłanka z art. 101 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), powodując prawomocność rozstrzygnięcia i w ślad za tym niedopuszczalność ponownego orzekania w tej samej sprawie. Co prawda skarga z art. 101 ww. ustawy ma charakter skargi indywidualnej, zobowiązując sąd administracyjny do badania naruszenia interesu prawnego każdego, kto ją wnosi i nie można wykluczyć sytuacji nadużycia przysługujących gminie uprawnień (władztwa planistycznego), w odniesieniu tylko do jednego z adresatów planu, to w niniejszej sprawie nie sposób nie zauważyć, że kwestionowana norma prawna o wysokości stawki opłaty planistycznej ma charakter generalny i jako taka nie może być skutecznie zakwestionowana, jeżeli sąd administracyjny prawomocnie uznał ją wcześniej za zgodną z prawem. Innymi słowy norma planu o wysokości stawki opłaty planistycznej nie jest tą, która odnosi się wyłącznie do jednego podmiotu i z tego tytułu nie może być skutecznie zakwestionowana po prawomocnym stwierdzeniu jej zgodności z prawem. Przyjęcie innego stanowiska powodowałoby naruszenie zasady pewności prawa (art. 2 Konstytucji RP), godząc jednocześnie w zdolność gminy do wykonywania zadań publicznych. Jeżeli tak, to nie można podzielić zarzutów skargi kasacyjnej naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) i art. 101 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, a pozostałe zarzuty tej skargi tracą na znaczeniu, co mając na uwadze orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 184 w związku z art. 182 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Strona 1/1