Dnia 16 kwietnia 2021 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. M. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 lutego 2020 r., sygn. akt II SA/Kr 1237/19 w przedmiocie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi B. M. i M. M. na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] lutego 2013 r., nr [...] w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy L. postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie w zakresie dotyczącym skargi B. M. i w tym zakresie przekazać sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania.
Postanowieniem z 6 lutego 2020 r., sygn. akt II SA/Kr 1237/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, powołując się na art. 58 § 1 ust. 5a p.p.s.a., odrzucił skargę B. M. i M. M. na uchwałę Rady Gminy [...] z [...] lutego 2013 r. w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy L.
Skarżące zaskarżyły uchwałę Rady Gminy [...] z [...] lutego 2013 r. w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy L. w zakresie, w jakim w części graficznej studium zawiera symbol P (produkcja) oraz symbol MP (przeznaczenie mieszkaniowo-produkcyjne), jako oznaczenie dopuszczalnego przeznaczenia danego terenu w odniesieniu do wszystkich działek na terenie sołectwa Ś., twierdząc, że takie przeznaczenie działek na tym terenie nie koresponduje z istniejącą zabudową, narusza zasadę dobrego sąsiedztwa, jak również wprowadzone zostało niezgodnie z obowiązującą procedurą. Skarżące uznały, że takie przeznaczenie nieruchomości narusza ich uprawnienia i interes prawny, jako właścicielek nieruchomości sąsiadujących z terenami, dla których w studium dopuszczono możliwość prowadzenia działalności produkcyjnej. Twierdziły, że B. M. jest właścicielką działki nr [...], sąsiadującej z działką nr [...], obecnie nr [...] i [...], oznaczonej w studium symbolem MP, zaś M. M. jest właścicielką działki nr [...], sąsiadującej z działkami nr [...], [...], [...], [...], [...], oznaczonymi w studium symbolem MP. Na tej podstawie, w ocenie skarżących, przysługuje im interes prawny wynikający z art. 140 k.c. i art. 144 k.c., gdyż uchwalone studium tak ukształtowało stosunki na nieruchomościach sąsiednich (produkcyjnych) oraz sposób korzystania z tych nieruchomości, że determinuje to treść i sposób wykonywanego przez skarżące prawa własności oraz wpływa na treść procedowanego planu miejscowego. Działalność produkcyjna prowadzona w sąsiedztwie działek zamieszkanych przez skarżące generuje immisje takie jak hałas, nieprzyjemne zapachy, kurz, wzmożony ruch samochodów dostawczych, itp. Odwołując się do orzecznictwa skarżące wskazały, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy wiąże organy gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, a plany miejscowe nie mogą naruszać ustaleń studium. Stąd przyjąć należy, że już na etapie uchwalania studium naruszono interes prawny właścicieli nieruchomości znajdujących się na terenie gminy. Zdaniem skarżących, twierdzenie przeciwne skutkowałoby tym, iż ochrona praw właścicieli nieruchomości na etapie uchwalania planu miejscowego (obligatoryjnie zgodnego ze studium) miałaby charakter iluzoryczny.
Uzasadniając odrzucenie skargi Sąd pierwszej instancji stwierdził, że skarżące "jako właścicielki nieruchomości położonych w obszarze objętym zaskarżonym studium wykazały interes prawny wynikający chociażby z treści art. 140 k.c., nie wykazały natomiast naruszenia tego interesu, co stanowi niezbędny warunek merytorycznego rozpoznania zarzutów skargi". Sąd zwrócił uwagę, że "studium nie będąc aktem prawa miejscowego nie narusza bezpośrednio interesu prawnego podmiotów będących właścicielami nieruchomości objętych jego ustaleniami, nie przyznaje też uprawnień tym podmiotom. Tym niemniej będąc aktem prawa wewnętrznego o charakterze planistycznym wywiera wpływ na treść planów miejscowych (art. 9 ust. 4 u.p.z.p.), jakkolwiek nie determinuje treści planów miejscowych. W szczególności wynika to z treści przepisu art. 20 ust. 1 u.p.z.p., który stanowi, że plan miejscowy uchwala rada gminy po stwierdzeniu, że nie narusza ustaleń studium. (...) Dopóki jednak plan miejscowy nie został uchwalony podmiot skarżący ustalenia studium musiałby wykazać, że już z ustaleń obowiązującego studium jego uprawnienia właścicielskie zostały naruszone". W ocenie Sądu pierwszej instancji "(w) okolicznościach rozpoznawanej sprawy skarżące kwestionujące ustalenia dotyczące terenów oznaczonych symbolem MP i P nie wykazały takich ograniczeń, a zatem nie wykazały też naruszenia prawa w zakresie przysługującego każdej z nich prawa własności nieruchomości położonych w terenie oznaczonym symbolem MN". Sąd podkreślił przy tym, że nieruchomości skarżących znajdują się na terenie oznaczonym w zaskarżonym studium symbolem MN, co oznacza, że mogą być przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i skarżące nie kwestionują w żadnym zakresie tych ustaleń studium. Kwestionują natomiast przeznaczenie terenu oznaczonego symbolem MP, z którym ich działki bezpośrednio graniczą oraz przeznaczenie terenu oznaczonego symbolem P, znajdującego się w znacznej odległości od działek obu skarżących. W związku z tym Sąd wyjaśnił, że zgodnie z ustaleniami studium dla terenu o symbolu MN (tereny zabudowy mieszkaniowej) jako podstawowe zagospodarowanie przewidziano zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wolnostojącą, bliźniaczą bądź szeregową, zabudowę mieszkaniową wielorodzinną (do 5 mieszkań), sieci i urządzenia infrastruktury technicznej, ulice, drogi dojazdowe i wewnętrzne, budynki gospodarcze i garażowe, zieleń, ciągi pieszo-jezdne. Jako dopuszczalne zagospodarowanie wskazano zabudowę usługową, sportowo-rekreacyjną i parkingi. Z kolei dla terenów zabudowy mieszkaniowej i usługowo-produkcyjnej oznaczonych symbolem MP ustalono jako przeznaczenie podstawowe zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wolnostojącą, bliźniaczą bądź szeregową, zabudowę mieszkaniową wielorodzinną (do 5 mieszkań), zabudowę produkcyjną, składy i magazyny nie stwarzające uciążliwości dla środowiska, obiekty handlowe o powierzchni sprzedaży do 2000 m², sieci i urządzenia infrastruktury technicznej, ulice, drogi dojazdowe i wewnętrzne, budynki gospodarcze i garażowe, zieleń, ciągi pieszo-jezdne. Jako dopuszczalne zagospodarowanie przewidziano zabudowę usługową nie stwarzającą uciążliwości dla środowiska, zabudowę sportowo-rekreacyjną i parkingi.