"Hipoteza przepisu art. 189 ppsa pozwala NSA na własną analizę, czy w dacie orzekania przed WSA istnieją przesłanki do odrzucenia skargi lub podstawy do umorzenia postępowania przed tym sądem uzalezniając od tego jak w tym zakresie orzekł sąd I instancji." (s.10-11)
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Hauser (spr.) Sędziowie sędzia del. NSA Zofia Flasińska sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Protokolant Katarzyna Latuszek po rozpoznaniu w dniu 29 września 2009 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] Spółki z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 grudnia 2008 r., sygn. akt IV SA/Wa 1390/08 w sprawie ze skargi [...] Spółki z o.o. w W. na rozporządzenie Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego im. Fryderyka Chopina w Warszawie postanawia: 1. uchylić zaskarżony wyrok 2. umorzyć postępowanie sądowoadministracyjne 3. odstąpić od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego
Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2008 r., sygnatura akt IV SA/Wa 1390/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej jako: WSA) oddalił skargę w sprawie ze skargi [...] Sp. z o. o. z siedzibą w Warszawie na rozporządzenie Wojewody Mazowieckiego z dnia 7 sierpnia 2007 r., nr 50 w przedmiocie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania portu lotniczego.
W uzasadnieniu WSA wskazał, że przedmiotem zaskarżenia było rozporządzenie Wojewody Mazowieckiego Nr 50 z dnia 7 sierpnia 2007 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (Dz. U. Woj. Maz. Z 2007 r., nr 156, poz. 4276), zwane dalej rozporządzeniem Nr 50. Skarżąca spółka [...] Sp. z o. o., zwana dalej Spółką, pismem z dnia 19 czerwca 2008 r. wezwała Sejmik Województwa Mazowieckiego (który przejął od Wojewody kompetencje w zakresie stanowienia obszarów ograniczonego użytkowania) do usunięcia naruszenia prawa. Uchwałą Nr 144 z dnia 14 lipca 2008 r. Sejmik Województwa Mazowieckiego uznał wezwanie za niezasadne.
W skardze na rozporządzenie oraz w dodatkowym piśmie procesowym podniesiono zarzuty naruszenia 1) art. 2 Konstytucji poprzez pozbawienie adresatów praw wynikających z prawomocnych decyzji; 2) § 14, 30 i 36 w zw. z § 143 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. z 2002 r., nr 100, poz. 908) przez ich nie zastosowanie i nie uregulowanie sytuacji prawnej podmiotów, które nabyły prawo zabudowy lub są w trakcie realizacji inwestycji budowlanej; 3) art. 140 Kodeksu cywilnego poprzez bezprawne ograniczenie prawa korzystania z nieruchomości (nie uzasadnione względami interesu publicznego); 4) art. 135 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902 ze zm. - dalej jako upoś) przez bezprawne wprowadzenie zakazu zabudowy wielorodzinnej na terenie, gdzie znajduje się nieruchomość spółki. Uzasadniając zarzuty skargi przywołano następujące okoliczności sprawy. Spółka jest właścicielem działek położonych na terenie objętym granicami obszaru ograniczonego użytkowania (częściowo w tzw. strefie M, przy czym granica tej strefy przecina nieruchomość skarżącej), na terenie nieruchomości Spółka planowała realizację całego osiedla mieszkaniowego i uzyskała w tym przedmiocie decyzję o warunkach zabudowy (z dnia 30 listopada 2006 r.). Wskazano także, iż na realizację części osiedla Spółka uzyskała prawomocne pozwolenie na budowę i realizacja pierwszego etapu przedsięwzięcia została rozpoczęta, a dopiero w toku postępowania w przedmiocie uzyskania pozwolenia na budowę kolejnej części osiedla weszło w życie zaskarżone rozporządzenie, co było przyczyną odmowy wydania pozwolenia w tym przedmiocie i co powoduje, że część infrastruktury która powinna towarzyszyć realizowanym już obiektom (np. parkingi) nie będzie mogła zostać wykonana. W ocenie spółki przepisy rozporządzenia Nr 50, dotyczące zakazów związanych z zabudową mieszkaniową są niejasne, z uwagi na brak przepisów przejściowych. Nie uwzględniono praw nabytych przez inwestorów, będących w trakcie realizacji procesów budowlanych, co prowadzi do bezprawnego ograniczenia praw własności, niepewności prawa i destabilizacji obrotu gospodarczego. Wprowadzenie zakazu dalszej zabudowy mieszkaniowej terenów obecnie na ten cel wykorzystywanych stanowi fikcję prawną i nie ma racjonalnego uzasadnienia. Rozporządzenie Nr 50 nie prowadzi do likwidacji istniejącej zabudowy mieszkaniowej (cześć jej znajduje się bliżej lotniska niż realizowane przez spółkę osiedle). W ocenie Spółki art. 129 upoś nie może stanowić podstawy zrekompensowania szkód, jakie poniesie deweloper na skutek wprowadzenia ograniczeń dotyczących możliwości dalszej zabudowy. Odszkodowanie, o którym mowa w tym przepisie, nie obejmuje zadośćuczynienia w związku z ograniczeniem wszelkich możliwości wykorzystywania gruntów (hipotetycznych) lecz dotyczy stanu faktycznego i aktualnego. Ustalenie granicy, od której obowiązuje całkowity zakaz zabudowy, ma charakter arbitralny i przypadkowy, nie uwzględnia stanu faktycznego na gruncie, bowiem oddziaływanie portu lotniczego na obu częściach nieruchomości (objętej zakazem i przyległej) jest identyczne.