Skarga kasacyjna na postanowienie WSA w Szczecinie, w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego,
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA L. Żukowski (spr.), Sędziowie NSA, Protokolant, po rozpoznaniu w dniu 6 września 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej L. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, z dnia 15 lipca 2004 r. sygn. akt II SA/Sz 292/04 o odrzuceniu skargi R. P., L. W., H. F., R. M., A. Z., na uchwałę Rady Miejskiej w [...], z dnia [...]o nr [...] podjętą w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego, - postanawia - 1) uchylić zaskarżone postanowienie w części dotyczącej skarg : L. W., H. F., R. M., A. Z., 2) zasądzić od Rady Miejskiej w [...] na rzecz L. W. kwotę 280 zł. (słownie : dwieście osiemdziesiąt złotych), z tytułu zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie (zwany dalej WSA), postanowieniem z dnia 15 lipca 2004 r. sygn. akt II SA/Sz 292/04, orzekł o odrzuceniu skargi grupy radnych Rady Miejskiej w [...] - R. P., L. W., H. F., R. M. i A. Z.. Skarga tych osób dotyczyła uchwały Rady Miejskiej w [...], podjętej w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego. Jako jedną z podstaw odrzucenia skargi Sąd powołał przepis art. 101 ust. 2 a ustawy o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm., dalej u.s.g.). Zdaniem Sądu, legitymacje do wniesienia skargi na określone w przepisie art. 101 ust. 2 a u.s.g. rodzaje form działania administracji gminnej nie posiada grupa osób, a tym samym grupa radnych. Przyjęcie takich wyników wykładni norm u.s.g., spowodowało odrzucenie skarg w oparciu o art. 58 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., dalej P.p.s.a.).

Na wyżej wymienione postanowienie WSA w Szczecinie, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) wnieśli skarżący reprezentowani przez radcę prawnego. W skardze kasacyjnej zarzucono WSA naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnie art. 65 K.c. oraz art. 101 u.s.g. Zdaniem skarżących z treści ich skargi wynikało, iż wnoszą ją jako grupa mieszkańców gminy [...]. Zgodnie z przepisem art. 101 ust. 2 a u.s.g. grupa mieszkańców gminy posiada zdolność sądową i nie traci jej jeżeli w skład grupy wchodzi kilku radnych tej gminy. Ponadto, skarżący posiadali interes prawny w zakwestionowaniu uchwały Rady, gdyż jej podjęcie skutkowało naruszeniem prawa mieszkańców do wyboru swoich przedstawicieli. W petitum skargi skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego postanowienia WSA oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Postanowieniem z dnia 17 września 2004r. o sygn. akt II SA/Sz 292/04, WSA odrzucił skargę kasacyjną R. P., H. F., R. M. oraz A. Z. Powodem wydania takiego rozstrzygnięcia było niedochowanie przez skarżących 30 - dniowego terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. Nie została natomiast odrzucona skarga L. W., która została złożona w terminie.

Naczelny Sąd Administracyjny, zważył co następuje :

skarga kasacyjna posiada uzasadnione podstawy. Zastosowana w zaskarżonym postanowieniu interpretacja narusza normę ujętą w art. 101 u.s.g. Przepis ten nie daje podstaw do twierdzenia, że skargi do sądu nie może wnieść grupa osób reprezentująca wyłącznie własne interesy.

Z treści skargi wynika, iż została ona wniesiona przez grupę osób tj. przez R. P., H. F., R. M., A. Z. oraz wnoszącego skargę kasacyjną L. W. Nie ulega wątpliwości, iż L. W., jak również pozostali skarżący, złożyli skargę w imieniu własnym, a więc w sposób określony treścią art. 101 ust. 2 a u.s.g. Temu stwierdzeniu nie przeszkadza fakt podpisania pisma zawierającego skargę przez grupę mieszkańców czyli wszystkie wymienione wyżej osoby. Należy stwierdzić, wbrew stanowisku zaprezentowanemu w zaskarżonym postanowieniu, iż przepis art. 101 ust. 2 a u.s.g. nie zakazuje wnoszenia skarg grupie osób. Przepis ten umożliwia reprezentowanie grupy skarżących przez jedną osobę. Chodzi tu o ułatwienie wnoszenia skarg do sądu większej liczbie mieszkańców gminy, jak również o obniżenie kosztów prowadzonego postępowania przed sądem. Jednakże z powołanego przepisu nie można wyinterpretować zakazu zaskarżania aktów administracyjnych grupie osób. Dokonana przez Sąd interpretacja art. 101 u.s.g. jest błędna i narusza chronione art. 45 Konstytucji RP, prawo obywateli do sądu.

Wezwanie skierowane do skarżącego o wyjaśnienie, czy składa skargę z osobna czy też jako członek grupy radnych, nie miało podstaw prawnych. Z treści skargi jasno wynikało, iż L. W., podobnie jak pozostałe osoby, wnoszą ją w imieniu własnym. Wątpliwości Sądu, które miały zostać wyjaśnione wspomnianym wezwaniem, wynikały z błędnej wykładni przepisu art. 101 ust. 2 a u.s.g. Ponieważ wezwanie nie mogło zostać skierowane do skarżących, zatem Sąd nie mógł zastosować art. 58 § 1 pkt 5 P.p.s.a. i odrzucić ich skargi.

Należy przyznać rację tej części rozstrzygnięcia Sądu, która dotyczy skargi R. P. Należy bowiem zauważyć, iż osoba o tym imieniu i nazwisku nie składała do Rady Miejskiej wezwania o usunięcie naruszenia prawa. Dostrzegł to WSA w końcowej części swego uzasadnienia. Brak wezwania do usunięcia naruszenia prawa jest w świetle art. 101 ust. 1 u.s.g. przyczyną, dla której należy odrzucić skargę. Wezwanie, o którym mowa w art. 101 ust. 1 u.s.g. składali jedynie L. W., H. F., R. M. oraz A. Z. W związku tym, odrzucenie skargi R. P. należy uznać za trafne i odpowiadające prawu.

Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji postanowienia w oparciu o art. 185 § 1 P.p.s.a. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 w zw. z art. 205 P.p.s.a.

Strona 1/1