Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz ( spr. ) Sędziowie Sędzia NSA Krystyna Borkowska Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Protokolant Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi o wznowienie postępowania M. K. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 kwietnia 2006 r. sygn. akt II OSK 684/05 w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Poznaniu z dnia [...] października 2002 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej postanawia odrzucić skargę o wznowienie postępowania
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2006 r. , sygn. akt IIOSK 684/05 oddalił skargę kasacyjną M. K. od wyroku Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Poznaniu z dnia 15 grudnia 2004 r., sygn. akt 3/IISA/Po 2875/02, oddalającego skargę M. K. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Poznaniu z dnia [...] października 2002 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w P. z dnia [...] lipca 2002 r. nr [...] o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej.
W uzasadnieniu powyższego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny powołał ustalenia Sądu I instancji, który stwierdził, iż zgodnie z § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 roku w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294 ze zm.) "za choroby zawodowe uważa się choroby określone w wykazie chorób zawodowych stanowiącym załącznik do rozporządzenia, jeżeli spowodowane zostały działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy". Z powyższej regulacji wynika, że dla wydania decyzji o stwierdzeniu u pracownika choroby zawodowej niezbędne jest ustalenie, że spełnione zostały dwie przesłanki. Pierwszą z nich jest ustalenie przez jednostkę właściwą do rozpoznawania chorób zawodowych, że pracownik cierpi na chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych. Druga z kolei wymaga ustalenia związku pomiędzy stwierdzonym schorzeniem a czynnikiem szkodliwym występującym w środowisku pracy.
Skarżąca jak wykazano została poddana badaniom dwóch jednostek uprawnionych do rozpoznawania chorób zawodowych. Wielkopolskie Centrum Medycyny Pracy w orzeczeniach z 20 lipca 2001 r. oraz z 25 czerwca 2002 r. stwierdziło brak podstaw do rozpoznania u M. K. chorób zawodowych wymienionych pod pozycjami 1 i 12 wykazu chorób zawodowych. Badania przeprowadzone w Instytucie Medycyny Pracy w Łodzi pozwoliły na rozpoznanie u skarżącej:
- Dyskopatii wielopoziomowej C4/C5, C5/C6 w wywiadzie,
- Zespołu szyjno-barkowego i korzeniowo-kulszowego lewostronnego objawowego w wywiadzie
- Bólu głowy prawdopodobnie pochodzenia naczyniowego (zaburzenia ukrwienia w zakresie lewej tętnicy kręgowej w badaniu USG Doppler),
- Wola guzowatego nietoksycznego 1° w wywiadzie,
- Zespołu paranoidalno-schizofrenicznego.
W orzeczeniu lekarskim [...] z 18 czerwca 2002 r. Instytut ten stwierdził, że choroby ustalone na podstawie przeprowadzonych badań oraz analizy dokumentacji lekarskiej dołączonej do skierowania wymienione w rozpoznaniu, nie figurują w wykazie chorób zawodowych i nie mogą być uznane za następstwo narażenia na substancje chemiczne, ani też sposób wykonywania pracy podczas zatrudnienia na stanowisku specjalisty do spraw plastycznych i renowatora w Muzeum [...] (k. 26 akt administracyjnych). Zgodnie z § 10 cyt. rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych, na podstawie orzeczenia wydanego przez jednostkę organizacyjną właściwą do rozpoznawania chorób zawodowych, oraz na podstawie wyników dochodzenia epidemiologicznego inspektor sanitarny wydaje decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej lub decyzję o braku podstaw do jej stwierdzenia. Skoro więc przeprowadzone badania lekarskie skarżącej nie doprowadziły do rozpoznania u niej żadnej z chorób wymienionych w wykazie chorób zawodowych stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z 19.11.1983 r. w sprawie chorób zawodowych, a zwłaszcza nie pozwoliły na rozpoznanie chorób wymienionych w pkt. 1 i 12 tego wykazu brak podstaw do zakwestionowania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji.